Poetry by Stavroula Gatsou ©

Ανοιξα το παράθυρο και βγήκα, Ο τσαγκάρης, κι ο μπαρμπέρης ήσυχα ήσυχα Τακ, Τακ, σβίνγκ, σβίνγκ Το δέντρο μεγάλο και αιώνιο Και τα παιδιά γυροβολούν παίζοντας μέλισσα Η κόκκινη η πόρτα μου, τα παραθύρια κόκκινα Με τον βασιλικό στην γλάστρα, Κι ο ήλιος και οι μυρωδιές να μπαίνουν και να βγαίνουνε Και να’ναι καλοκαίρι Λίγο χώμα, πέντε φύλλα κι ουρανό Σεντόνια μου, Βρυξέλλες, 29.06.011

Που δεν κοιμήθηκαν τη νύχτα τούτη Κελάιδησαν στα γιασεμιά Στρέψανε στην κορφή του λόφου Τα ματωμένα τους φτερά Που καθρεφτίζουν στη θάλασσα Μια στον ουρανό άλλη μια Που βρήκαν τις ρωγμές στον τοίχο Και Τρίτη μέρα της αυγής πετούν Εκείνα τα πουλιά, Τραγουδούν. Βρυξέλλες, 27.06.011

Κοίταξα γύρω μου, εγώ κι οι άλλοι, εκείνοι κι εμείς. Μια στυφή κόκκινη γραμμή ανάμεσά μας, Δεν ήταν από αίμα. Δεν ήταν το αίμα που τρέχει στις φλέβες μας Κι όποιος να ρώτησε, τι απόκριση να πάρεις, Λείπουν τα λίγα απ’τους πολλούς κι από εκείνους τόσα Ρίχνω τα παραγάδια με δυο γράμματα, Ανηφορίζω, όσο εκείνοι κατεβαίνουν, Με παρασέρνουν, προχωρώ Κοιτάζω γύρω μου, εγώ κι οι άλλοι, εκείνοι κι εμείς. Ξεροσταλιάζω όσο εχουχουλιάζουν στον πάγο Άργησες ψιθυρίζουν, άργησες, είναι νωρίς, είναι νωρίς Απόψε είπα, απόψε, κλείνω τ’αυτιά μου Σκληρή, επάνω στα κύματα, σαν πέτρα

Υπάρχει μιαν αλήθεια Που μου ‘παν στην κούνια μου Δυό. Δυο μεγάλες ιστορίες, μεγάλες και πράσινες Με κείνα τα λόγια και τούτα, Την καρδιά μου που μου κλεψαν Που γύρισε πίσω, Γιατι είναι, να φίλε μου, Μερικά πράματα Της εποχής και του καιρού, Πολλάν ειπωμένα, Πολύ τραγουδισμένα Σ όποιο σκαμνί Σ όποια αγχόνη Κι είναι καιρός φίλε μου Είναι καιρός. Βρυξέλλες, 5.06.011