Poetry by Stavroula Gatsou ©

Σ ’ανήσυχες νύχτες λυγίζεις γέρνεις λίγο χιλιάδες πεταλούδες χάδια στο δέρμα σου ο αέρας φυσά       ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα πλέει. Η λάμπα του δρόμου φωτίζει τον χώρο. Μια συνηθισμένη ζεστή μέρα που δεν σ αφήνει να κοιμηθείς τη νύχτα ακόμη κι όταν τα σκυλιά της πόλης σταματούν να ουρλιάζουν. Νύχτες καλοκαιριού γεμάτες ανησυχία κι ο έρωτας κι ο θάνατος όλα είναι πιθανά.

Ο βαθύς ουρανός η θάλασσά μας ο έρωτάς μας κορμιά γυμνά εκεί πλέει αγγίζω σε και σε φιλώ θερμά κι εκρήγνυται στα μέσα μου μια ζάλη ανασαίνω βαριά κάνει η ψυχή μου έρωτα με τη ψυχή σου ξανά και ξανά.

Αποθίξ ζελεφίξ οβελίξ, μαθουσαλίξ, πανοραμίκ, αλέλοπας μυπερών κοχικλικών απελεσμάτων υγρή φωνή εδάφους εδάφους.