Poetry by Stavroula Gatsou ©

εξαφανίσθειν ο αύγουστος χωρίς τη θέλησή του έξω από τον χρόνο, από τους μήνες εάν υπήρξε τώρα εδώ βεβαιώνουμε την μελλοντική απουσία του; στρατιές ολόκληρες με γραβάτες αλυσίδες και γραπτά επιτομούν το σκότος και πάλι σκοτάδι βρίσκουν άθροισμα έντεκα μήνες κι ένα κουφό καλοκαίρι μα ποιος μετράει εξαφανίσθειν ο αύγουστος μας τον έκλεψαν παρακαλείσθε όπως αναφέρεται όποια πληροφορία εάν τον δείτε εντός

ώφειλε ότι είχε να πει να το φωνάξει δυνατά βροντή ο ίδιος στάλες οι λέξεις του οι διψασμένοι βλέπουνε πάλι το φως τους η δίψα οι νύχτες μια ήσυχη φωνή Γελάστηκαν οι έμποροι δίδουν για κάθε στάλα μια δεκάρα κι είναι λίγα Υπάλληλος στη διοίκηση των κρίνων φαντάρος σε τάγμα ιερών σε άσυλο ελευθερίας κρατούμενος μ’ευχές και γράμματα σε κάθε τσέπη μέρες, και μήνες και χρόνια, χωρίς βροχή διαβαίνοντας ηρωικά το δρόμο του μεσημεριού ξηρασία και μαύρη νύχτα σιωπή Το χρέος έχει έναν τρόπο που πνίγει το λυγμό σου στο πένθος βρίθει στα μάτια στον ήλιο στη θάλασσα κάθεται πάντα απέναντι, μεγαλώνει Ωφείλεις τις στάλες της άνοιξης στα πράσινα φύλλα στον ήλιο του βουνού στις μυρωδιές του αυγούστου στην βάρκα στο λιμάνι και μέσα στη ζέση μια βροντή στάλες ν’απαλύνουνε το θερμό χώμα

δύο τσαλακωμένα κουτάκια μπύρας στον πάγκο έτοιμα για σκοποβολή στον πάγκο στον δρόμο επάνω μου

αν μπορείς να το δεις αν μπορείς να το δεις να το φανταστείς τότε υπάρχει τι κι αν πέρασες ποτάμι τι κι αν έκλεψε ο αέρας το καπέλο φωνάζεις με μια φωνή βαθιά σαν κάποιον που πέρασε όλη τη ζωή του να περιμένει να βρέξει στην αλάσκα τόσο μακριά

Το να ξέρει κανείς να κυλιέται στη λάσπη είναι κι αυτό ένα είδος τέχνης Είναι αυτοί που ακρωτηριάζονται, την αντιπαθούν κι όλο πιο πολύ κυλιούνται μέσα με ατέλειωτη ηδονή κι αντιστοίχως καταπονούν την ομήγυρη, πραγματικά, ταλαιπωρία Και αυτοί που απλώς ξέρουν να μιλήσουν γι αυτήν

τα λούλουδια ανθίζουν μετά μαραίνονται - οι άνθρωποι πεθαίνουν φλυαρούν ακατάπαυστα χορεύουν στις στάλες της βροχής κάνουν μουσική στο σκοτάδι ακούς τις ανάσες τους αν δεν υπήρχαν τα λουλούδια δεν θα ξέραμε εμείς οι άνθρωποι τι σημαίνει σιωπή

αβάσταχτος ο άνεμος τη νύχτα τρελλαίνει με φως και στάλες θείου θρήνου παρηγοριά το φεγγάρι ο δρόμος ξεδιπλώνεται το όνειρο πλάθεται