Κρακ, κρακ, κρακ….
Έσπασε το καράβι μας
και γίναμε νησί.
Έφυγαν τα κομμάτια μου
για να κολλήσουν στα δικά σου
- και τι πόνος,
‘Η έσπασε ο πάγος
που οι σοφοί πολεμάνε χρόνια
και που ψάχνουνε.
Κι έτσι φτιάξαμε ένα νησί
Τώρα προσπαθούμε να το βρούμε πάλι
- αν ήταν αλήθεια,
Μάταια
Διαβάζω εφημερίδες, διαβάζω τη σκέψη μου.
Διαβάζω τα σύννεφα.
Κοιτάζω τα δελτία των ακτοπλοϊκών.
Αντανακλάσεις σ’αυτές τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού.
Σαν αυτόν τον χρόνο τον άτιμο
Που τρέφεται από το αίμα μας.
Που χώνει τη μουσούδα του υγρή στο χέρι μου.
Και ψάχνει για χάδια
Μάταια.
Βρυξέλλες 06.08.09
Σχόλια