Τα πράσινα φανάρια

Ξέρω ότι υπάρχεις χρόνια τώρα.
Ηχείς σαν καμπάνες της νύχτας,
Σαν τους αγγέλους.
Οργισμένοι, με ένταση,
πονεμένοι.
Πανέμορφοι.
Με τα μάτια,
τα τόσο όμορφα μάτια.
– πόσο να το πίστευες στ’αλήθεια.
Στ’αλήθεια.

Που γυρνάει σαν τον καραβοκύρη στην βάρκα του, στην θάλασσά του.
Μα δεν είναι σαν τα δικά σου τα μάτια. ,
Τα μάτια σου. Οι εξάψεις ειλικρίνειας, ντροπής, και μάζεμα.
Αυτά είναι τα καλέσματα.
Αυτά είναι τα φανάρια. Καλέσματα.
.
Το φως τους,
αν τ’αναγνωρίζεις,

Και ποιος να το πίστευε στ’αλήθεια


πως φώτιζαν τα πράσινα φανάρια,
στ’αλήθεια.


24.09.09 - Βρυξέλλες