Επιμηθείς

Τι απλά που μιλάς για τα φυλλοκάρδια μου,

Σαν τόσο απλό, και δεν το πρόσεξα,
το αεράκι που στράβωσε το στύλο της τέντας στη βεράντα.

Ποιες είναι οι λέξεις που βρίσκουν πάλι το νόημά τους;
Κι η ζωή μου, ποιες στιγμές;

Πάει καιρός που δεν ξαπόστασα να δω τα φύλλα που χορεύουνε στη φύση,
Και τα κλαδιά που γέρνουνε,
μήνα σεπτέμβρη.

Κι εκείνα τα λόγια τα δικά σου, τα όμορφα, τα πλάνα,
- τα τόσο απλά
κοχύλια στη χούφτα μου,

Μά, μάλλον ειναι πως τ’απλά τα βρίσκει ο κόσμος άκυρα,
- όταν γι αυτά μιλας

Κι εσένα αφελή.



Κάθε μέρα.


2.09.010