Επίλογος

Κι έπειτα το απόγεμα,
σαν πιάνει και βραδιάζει,
τη νίκη που έζησες και την αυγή που ξόδεψες
επάνω στα χαλάσματα της μέρας,
κρατάς με νύχια και με δόντια
το πληγωμένο κομμάτι μου
που άγγιξες,κι αυτό στο σώμα μου,
μια νύχτα και μια γή χωρίς σεντόνι,
ή ίχνος συνεύρεσης
σε μια σιωπή βυζαντινή που με ματώνει,
περιμένοντας έξω στο κρύο
του κτύπους του ρολογιού
κι εμένα να'ρθω.