Amsterdam II GR

Amsterdam II


Σκίζονται μία μία οι λωρίδες της σάρκας που σέρνεται στο πεζοδρόμιο.
Ανέμελα αόριστη, σαν κινούμενη σχεδία ή σαν καράβι πειρατών, ξέμειναν στους αιώνες.
Αργά κινώ τα μέλη μου, μαζί κινούνται κι οι λέξεις.

Amsterdam, η πόλη-καράβι που συγκινεί στα σημεία της τον όχλο. Αυτόν που αγαπάς ν’ανήκεις με αποστροφή. Αντικατοπτρίζεσαι.Αναθυμιάσεις της μυρωδιάς των κορμιών που φυτρώνουν στο χώμα.

Ολισθαίνεις. Σου κρατώ το χέρι. Για να δεις.
Για να κατέβεις απύθμενα τα σκαλοπάτια της στοιχιωμένης σου πάλης, του αδηφάγου σκοτεινού σου πόθου, του θανάτου που οδηγεί στη διαπίστωση της ζωής.

Ανιχνεύεις τον έρωτα στο κορμί μου. Το κορμί σου.
Το πόθο. Το όνειρο. Την ηδονή.
Κυλά σε μορφή υγρού ανάμεσα στα σκέλια.
Την ανάγκη του να είσαι
Του να μην είσαι.

Στο μαύρο καταράκτη,
στο υπνωτισμένο δωμάτιο,
στις ώρες που περνάς μπροστά στον καθρέφτη,
κάτω απ΄το καυτό νερό, στο μπάνιο,
στο βράδυ πριν κοιμηθείς
στο κρεβάτι όπου σμιλέγω αργά της εικόνες σου,
στη λύπη των εγκαινίων σου.
σε ότι αποτολμάς να αγαπάς και να μισείς.




Σταυρούλα Γάτσου