Παράθυρο με θέα
Ο δρυοκολάπτης επίμονα χτυπά το ξύλο
Ακούγω ρυθμικά τις κινήσεις του να χάνονται στο βουητό των φύλλων
Δεν εκινούμαι. Δεν αναπνέω.
Αντέρωτα αποφασίζω να κλάψω και να γεμίσω τα δοχεία της ψυχής μου.
Αφορμα, άχρωμα και άοσμα σύρθηκα για να τα βλέπω.
Ο δρυοκολάπτης επίμονα χτυπά το ξύλο.
Η μνήμη ετερόκλητη και αποκαμωμένη εγκαταστάθηκε σαν πούπουλο στις παπαρούνες πάνω.
Ο χτίστης χτυπά επίμονα επάνω στο ξύλο.
Το σφυρί δανεισμένο, από χέρι σε χέρι, υποτάσσεται.
Δεν εκινούμαι. Δεν αναπνέω.
Σε κινήσεις μέσα έξω – με σκόνη η χωρίς-
Ο δρυοκολάπτης επίμονα χτυπά το ξύλο.
Το οικοδόμημα μεστώνει, ωριμάζει.
Διαλέγομαι τις εποχές σε ήχο και σε χρώμα
Το σφυρί δανεισμένο, από χέρι σε χέρι, υποτάσσεται.
Σταυρούλα Γάτσου
Ο δρυοκολάπτης επίμονα χτυπά το ξύλο
Ακούγω ρυθμικά τις κινήσεις του να χάνονται στο βουητό των φύλλων
Δεν εκινούμαι. Δεν αναπνέω.
Αντέρωτα αποφασίζω να κλάψω και να γεμίσω τα δοχεία της ψυχής μου.
Αφορμα, άχρωμα και άοσμα σύρθηκα για να τα βλέπω.
Ο δρυοκολάπτης επίμονα χτυπά το ξύλο.
Η μνήμη ετερόκλητη και αποκαμωμένη εγκαταστάθηκε σαν πούπουλο στις παπαρούνες πάνω.
Ο χτίστης χτυπά επίμονα επάνω στο ξύλο.
Το σφυρί δανεισμένο, από χέρι σε χέρι, υποτάσσεται.
Δεν εκινούμαι. Δεν αναπνέω.
Σε κινήσεις μέσα έξω – με σκόνη η χωρίς-
Ο δρυοκολάπτης επίμονα χτυπά το ξύλο.
Το οικοδόμημα μεστώνει, ωριμάζει.
Διαλέγομαι τις εποχές σε ήχο και σε χρώμα
Το σφυρί δανεισμένο, από χέρι σε χέρι, υποτάσσεται.
Σταυρούλα Γάτσου
Σχόλια