Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Δεκέμβριος, 2012

μέσα στην παρακμή

Αν μπορούσα να μιλήσω -πριν η λέξη καν βγει- να μπορούσα να δω. ‘Ελαβα κι εγώ ευλαβικά παραφροσύνη ήταν ποτάμι, ήταν λίμνη, ήταν ανακοπή; Αναπηρία καθώς λένε ντρέπονται. Και περπατούν μαζί μου πλάι μου μάτια σκυφτά ανάβουν τσιγάρο τάχα να μην σταυρώσουν βλέμμα. Μόνο ντροπή. Δεν θα υπήρχε φως, σιγή. Μουγγή και τυφλή δεν θα υπήρχαν λέξεις, δεν θα υπήρχε σιωπή. Και να γεννώ πετώντας χωρίς χέρια και χωρίς γραφή και να γεννώ πετώντας έρωτα ανάπηρη μέσα στην παρακμή

Μαζί σου

Μόνη μου σκέψη ζωή μου η ζωή σου μόνιμη ήττα η αναμονή -πάντα νικητή- μόνη μου σκέψη πάντα δική σου η νύχτα μαζί σου

Η επιστροφή

Βροχή, και το φλεγόμενό μου σώμα παιχνίδι στα χέρια κάποιων αστεριών μένεις εκεί νύχτα sans σαλεύουν δάχτυλα στο φως των αστεριών στάλες διατρέχουν την επιφάνεια το κορμί όπως το κύμα στέλνει μήνυμα στην ακτή εσύ, ολόκληρος, κουρασμένος, συντετριμμένος, κι ακόμα ζωντανός πέτρες βροχή καίγεσαι βροχή των αστεριών καίγεσαι ωραιότατος μέσα στη λάμψη των αστεριών