Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούλιος, 2012

Μόνο μουσική

Ήρθε μια μέρα και νιώσαμε ασφαλής Μαζεύτηκαν τα σύννεφά και είπαμε να Έπιασε ψιλή βροχή Νοσταλγία και χαρά έσκαψε τα χείλι Αχά, επιτέλους σπάσαμε τα όρια της ανεξερευνήτου βλακείας Δεν τολμώ να ψάξω καν τη λέξη στο λεξικό Η βλακεία, ακόμα και στους βλάκες είναι ανυπόφορη Τουλάχιστον να βλέπαμε τα χάλια μας Η ηλιθιότητα, αυτή τα έχει χειρότερα βολεμένα Παρόλ’αυτά η αφέλεια που την ακολουθεί μερικές φορές με συγκινεί Και όχι φίλοι μου δεν είναι η πεποίθηση όραμα Πως να σας εξηγήσω, πως να σας περιγράψω με πιο τρόπο αντιστεκομαι κάθε μέρα σε κάθε τι που προσδιορίζεται μέσα σε δέκα λέξεις. Η πιο μεγάλη συμφορά του ανθρώπου φίλοι μου είναι να κρέμεται μέσα σε δέκα λέξεις. Και να νιώθει και ασφαλής ανάμεσά τους. Φρικτή κατάντια η σιωπή Φρικτός και τέτοιος λόγος Μόνο μουσική, φίλοι μου Μόνο μουσική.

στο υπόλοιπο

υπάρχει ένα γκρίζο σύννεφο κάποιες στιγμές τριγύρω αν έχεις ζήσεις σε χώρες με ομίχλη ξέρεις και κάπως έτσι αντιλαμβάνεσαι το υπόλοιπο που χωρίζει εσένα από τα όλα Μερικές φορές βρέχει Μερικές φορές σε άλλες πόλεις ο ήλιος του καλοκαιριού και η δροσιά η βραδυνή σε χωρίζουν μόνο με το υπόλοιπο Κι άλλοτε πάλι τρέχοντας δεν προλαβαίνεις τους ανέμους εκεί που συμβαίνουν πράγματα Τέλος τέλος μαζεύεις φως Κι είσαι εκεί που ήσουν πάντοτε σε σχέση με το υπόλοιπο Νύχτα σκέπασέ με είσαι τόσο μεγάλη και άπειρη το μέγεθος του υπολοίπου διαστέλλεται ο ήλιος του καλοκαιριού η δροσιά τρυπώνουν στ’αστρα Αντιμετωπίσαμε τον θάνατο κατάματα Και είπαμε δεν βαριέσαι γραπώσαμε το υπόλοιπο το βάζουμε στα τραγούδια μας ασταμάτητα χορεύουμε όσο μας μένει κι όσο μας παίρνει αναπνέουμε ασταμάτητα όσο είναι καιρός υπάρχει ένα γκρίζο σύννεφο κάποιες στιγμές τριγύρω αν έχεις ζήσεις σε εποχές με ομίχλη εκεί που συμβαίνουν πράγματα ξέρεις

Σ’αυτούς που έχασαν την λεμονιά

και τι που έχασες την λεμονιά; τι να τα κάνεις τα λεμόνια πικρά, ξινά λεμόνια. πιο δυνατά στέκουν τα τούβλα και πιο ψηλά στέκεται ο τοίχος ενα δέντρο λιγότερο

Τραγούδια της γης

τα δάκτυλα βουή του κόσμου τραγούδι της γης στιγμές της μέρας ζωής ξεσηκώνουν τις μύτες των χειλιών στο άπειρο κάθεται απέραντο το καλοκαίρι στο δέρμα μου και δεν είναι μίσος προς τις εποχές δεν έχει ανάγκη είναι το φως στο δέρμα ελευθερία άνθρωπος κι έρωτας καταβάθος όλα τα ξέραμε πάντα τα  γνωρίζαμε κυλάνε στο αίμα μας κάθε τόσο θυμόμαστε πιο πολύ φως πιο πολύ το άπειρο χείλια προσεύχονται τα μάτια τρέφονται με ουρανό τα μάτια τρέφονται μόνο με ουρανό

Φυγή μηδέν

ασήκωτα πούπουλο ζωή μαύρο σκοτάδι αν με παρασέρνει το ρεύμα ή είν’η θάλασσα που με ρουφάει κεραυνός όχι καταιγίδα όχι μπόρα σύμπτυξη ή προσευχή δογματικά επί της πρόσθεσης παρθενικά λόγω προόδου Βρυξέλλες, 5.07.012