Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούνιος, 2012

ατέλειωτη νύχτα

σήμαντρα τα νησιά παράδεισος οι λόφοι φως και σκοτάδι αέρας στα κλαδιά κάθε αχτίδα που θα’ρθει θα με ξεριζώσει· λίγο πριν σε ζητώ με πάθος κυλάν οι ώρες σαν νερό σαν το νεράκι της πηγής· δεν έφτασε στα δάκτυλα στη θάλασσα καίομαι μόνος μια αχτίδα θα φανεί θα με ξεριζώσει· λίγο πριν ζητιανεύω την αυγή η νύχτα θα ξανάρθει να γελάς εσύ να μεθώ άγρυπνη κυρά του φεγγαριού νύχτα όλη η ζωή ατέλειωτη νύχτα

Ο πόλεμος της μονάδας με το στερεότυπο

Υπήρχε κάποτε μια χώρα που την λέγανε ευθύνη που τα σύνορα απλωνόταν μέχρι την ακετυλίνη μια ημέρα ζήτησε η μονάδα ένα αστέρι το στερεότυπο τα έχασε μη φύγει το ασκέρι η μονάδα έφερε πολλούς μπροστά σε όλους να μιλήσουν το στερεότυπο έφερε πολλούς που γι’άλλους είπαν υπήρχε κάποτε μια χώρα που την λέγανε ευθύνη και ζητήθηκε από τους υπηκόους της μια μέρα να ψηφίσουν τώρα που θα διαβάζεις θα έχουν ήδη βγει τα αποτελέσματα.

Βαρκάρηδες

Μία η βάρκα και οι βαρκάρηδες πολλοί ποιός να την συμμαζέψει εμείς μόνο που θέλαμε ταξίδι πλώρια στα γαλανά νερά της ' κύματα γυαλός γυαλός ακούραστος ακούραστα στο γάντζο Την θάλασσα αγροικούμε θάλασσα να ξεζέψουμε εκεί να κολυμπούμε γι αυτήνε ματωνόμαστε συννάμα και σφενδόνι γι αυτήνε χέρια δίνουμε σ’αυτήν και ξεψυχούμε κεί επάνω δάκρυα γέρνουνε ψυχές μαντατοφόροι κάθε που παίρνεις τα πανιά ή κάθεσαι στην πλώρη κάθε που την καρδούλα σου το αλάτι την ελιώνει κι όσο αψηφάς σκληραίνεσαι τα σιωπηλά τα ασυγχώρητα τα λόγια τούτα λέει' αλάτι στο σφυρί αλάτι στον ήλιο αλάτι στα σύννεφα βροχή μ’έπλασε σίγουρα θεός στάλες το πυροτέχνημα τούτων των αστεριών γλυκόπικρή είν’ η θάλασσα επάνω σε πλεούμενο νησί χαμένο σε ωκεανούς ανασαίνεις πιότερο κερί λαμπάδα όλος μία είν’κι η βάρκα μας μαλώνουν οι βαρκάρηδες ποιος θα την οδηγήσει

εδώ στον κήπο τον ολάνθιστο

πολεμάμε το μαχαίρι εδώ στον κήπο τον ολάνθιστο του δέντρου ο καρπός τα δάκρυα έλεγε βροχή στη γη πως γινόταν γιορτή και ξεδίψαγε δέντρο γυμνό δέντρο χλωρό λουλούδι άνθισε Εσύ κάτω πανιά μ’αγκάθια έγινες στη νύχτα ήλιος ήλιος ολόκληρος στάλες και στο κρεβάτι επιστρέφει νύχτα και λάμπει στον ουρανό αστέρι Σε ποια μορφή σε ποια ύλη μέσα να σε συλλάβω χώρος δεν υπάρχει δεν υπάρχει σήμερα να σου μιλώ το φως το φως που δύει κι ανατέλλει φθινόπωρο χειμώνα άνοιξη και πάλι κήπος ολάνθιστος χαλί χλοερό άνθη της εποχής και ρόδα εντός μου κρύα παγωμένα φλογερά χείλη λευκό παραγάδι σε θάλασσα βυθός αγριοπερίστερα βουή η ερημιά λάμψη στο σκοτάδι αγάπη εσύ από τις φλέβες μου ξεπηδούν αιθέριες λέξεις σε λούζουν daarna, πουλιά στον ουρανό κάστρα του αυγούστου ασημένια φεγγάρια εν ενώση ψυχές εδώ στον κήπο τον ολάνθιστο βρυξέλλες 04.06.012