Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2017

τα παιδιά

μπορείς να τα κοροϊδέψεις, μπορείς να τα αδικήσεις, μπορείς να τα επα να σ τα τήσεις μισάνθρωπε• όπως και να ΄ να ι θα χάσεις γιατί τα παιδιά εί να ι από την χαρά και την αγάπη, αήττη τα .

Δεκαέξι χρόνια μετά,

Δεκαέξι χρόνια μετά, βρέθηκε στο ίδιο πάλι στενό. Ζούσε μια άλλη ζωή. Κατά κάποιον περίεργο τρόπο ωστόσο, η επανάληψη της ιστορίας, με διαφορετικούς ηθοποιούς, στο ίδιο ξανά μοτίβο, με διαφορετική όμως πια έκβαση, τον έκανε να χαμογελάσει για τα λευκά μαλλιά του επάνω στο κεφάλι.

Άστεγοι γραμμάτων και τεχνών

Ν΄ακούς τους λαμπτήρες να σπάνε Να μην φοβάσαι τίποτα Να πηγαίνεις τα βράδυα και κάθε που νιώθεις την νύχτα να σε περικλείει, θυμάσαι; να λες, Ναι, να πηγαίνεις, να απαντάς στις προκλήσεις της στιγμής, ποιός άλλος; εσύ ξέρεις, να μιλάς, στον ήχο τι κρύβεις, ερώμενος των λέξεων, ο τόνος, το σθένος, ρωγμές, ο έχων ώτα ακούει, Να πηγαίνεις πες, “όλα;”, μίλησες, πρόδωσες, εξαφανίστηκες, πίστεψες, κι εμφανίστηκες πάλι γεμάτος δάκρυα, όλα, ολόκληρος άνθρωπος και μισός θεός, γεμάτος πληγές, η στιγμή, της στιγμής που φέρνει κι εκείνης που παίρνει, ο άνεμος, η μαρία, ο μιχάλης, η μαρίνα, ο θόδωρος, η αλεξάνδρα σέρνουν το ένα πόδι – το άλλο ορθό- ο στέλιος, ο πάνος, ο σταύρος, η ελευθερία, η νίκη, με τα πληγωμένα γόνατα, η αναστασία, μα το ένα ακόμη στητό. Να πηγαίνεις τα βράδυα, και κάθε που νιώθεις το μπουμπουνητό μιας ανάσας που θα ‘λεγε “είσαι τρελή;” “κοίτα ποιός μιλάει;” θα απαντούσες εσύ. Ποιός έχει άλλα δάκρυα ας μιλήσει πρώτος. Σε ποιόν ο λόγος δόθηκε να πει; Η ποιότητα των ον

πήγε κι άναψε τις λάμπες μέρα μεσημέρι,

Πήγε κι άναψε τις λάμπες μέρα μεσημέρι, μες στη νύχτα, γιατί δεν άντεχε άλλο το πηχτό τούτο σκοτάδι, δεν είναι δυνατόν έλεγε, δεν είναι δυνατόν, τσουπ πάτησε το κουμπί,  Δεν είναι δυνατόν, έλεγε. Εκείνη την μέρα  το πρόσεξαν κι άλλοι μέρα μεσημέρι το φως. Τι ανακούφιση! Κι έτσι ξαφνικά έλαμψε τελικά η νύχτα, και το πνεύμα. Ενάντια στην παραγνώρισή της, Σαν πυροτέχνημα είπαν κι εκείνοι. Κι εγένετο φως.

σβώλοι στον ήλιο

΄Ο,τι γλιστρά από το χέρι και φεύγει είναι πιο αληθινό από την φλυαρία της σιωπής της οποίας την άνεση διεκδικεί  φοβισμένο το πάθος· που, γλιστρούν και πέφτουν σβώλοι στην πλακόστρωτη κατηφόρα ρυθμικά στον άνεμο  ρυθμός για καιρό χαραγμένος. Θορυβώδης η φλύαρη σιωπή τρελαίνει τα πουλιά, χάνουν τον δρόμο· καταλήγοντας ανεμίζουν σαν σημαία το σώμα τους τα φτερά τους συναγωνίζονται τη σκέψη που κρυφά σιγοκαίει εφτασφράγιστο κιτάπι ανοιχτό σβώλοι που τρέχουν κάτω από τον ήλιο.

αν για τα μάτια σου πρέπει να πω

Αν για τα μάτια σου ήθελα να πω δεν θα μπορούσα τίποτα να πω, δεν μπορώ τίποτε για τα μάτια σου να πω γιατί σαν τα κοιτώ μονάχα χάνομαι, χάνομαι μονάχα και μεθώ, για τα μάτια σου δεν ξέρω τι να πω για τη γη να μιλήσω ξέρω, και για το νερό για τον πυρήνα της υπάρξεώς μου μα αν για τα μάτια σου κάτι θα΄πρεπε να πω δεν θα'ξερα στ'αλήθεια, ίσως για τα χείλη αν πω, μα αν για τα χείλη σου πρέπει να πω ακόμη περισσότερο στ'αλήθεια θα δυσκολευτώ, τι χρώμα έχει η ανάσα, κι η πεθυμιά τι γεύση έχει. Υπάρχει όμως και κάτι για το οποίο να μιλήσω μπορώ. Για τα μάτια σου όταν μ'αντικρίζεις να πω μπορώ, Για το πέλαγο στα μάτια σου θα μιλήσω εδώ, μεγάλα καθαρά θαλασσινά μάτια νησιά χαθήκαμε, εσύ κι εγώ, στα κύματα ταξιδεύουμε.

λαϊκό ταγκό

                                                Θα αναμετρηθούμε                                 εγώ κι εσύ,                                                 θα αναμετρηθούμε                                                 στη σιωπή.                                                                      Εσύ,                                                                 κι εγώ που                                                                 σου μιλώ.                                 Ανταπαντώ                                                 σε κάθε βήμα.                                 Από σταθμό σε σταθμό,                                                 εσύ, εγώ                                                 που δεν τολμώ,                                                                                 με τα μάτια κόκκινα                                                 από ιδρώτα και κόπο.

ξύπνημα

H πρώτη σου σκέψη πίσω από τα κλειστά τα βλέφαρα, "κάτι από σένα",  έρχεται, Kι όλα πάντοτε συμβαίνουν, επιδιώκουμε,  τυχαίως.

άνευ αμφιβολίας

Πίσω από τα μάτια σου έδυε ο ήλιος γι αυτό δεν είδα καλά, Aπό τα μάτια σου η δικαιοσύνη με κυβερνά. Άνευ αμφιβολίας, μόνο η σιωπή τραγουδά δυνατά.