Poetry by Stavroula Gatsou ©

Να κυνηγάς τις λέξεις Να τις πατάς, τα βήματα σου να΄ναι οι λέξεις τα πελματά σου να΄ναι οι λέξεις το κορμί σου όλο να κάνει τις λέξεις ζωή. Κι όταν θα φτάσεις να τις προφέρεις να ιδρώνεις από τετέλεσται και ηδονή. Συντετριμμένες - θα έχεις πάρει όλο τον χυμό θα περιμένουν κάποιον άλλο ψυχικά υγιή και πιο ολόμορφες να αναθρέψουν νέα. Στο ενδιάμεσο, θα ταλαιπωρηθούν. θα περάσουν από στόμα σε στόμα, από γύμνια φρικτή θα τις φτύνουν αντί να τις φροντίζουν. Εκεί έγκειται κι η διαφορά στην ανάγκη σου να τις υπερασπίσεις. Θα σκλαβωθούν για σένα – όχι από υποχρέωση Θα εκπληρώσουν το περίλυπο νόημά τους. Θα σου αφιερωθούν – θα τις διεκδικήσεις Θα πατάς ρίζα και δέντρο θα γίνεται, θα χαμογελάς κι άνοιξη θ’ανθίζει. Παραμύθια για δύναμη. Σώπασε. Δεν υπάρχει διαφορά, πόρνες οι λέξεις τριγυρνούν στα πεζοδρόμια πόσα δίνεις τόσα παίρνεις για ένα σινιαρισμένο πρωτοσέλιδο για την τελευταία ελπίδα αθανασίας τους - δεν είναι λίγο. Φτού σας ρε ξεφτιλισμένοι, μπολιάσατε τ...

Ο βαρκάρης θα μπορούσε να φοβηθεί μα πάντοτε άπλωνε το χέρι του για βοήθεια πάντοτε – εμπιστοσύνη. Σταυρός ήταν και με κάρφωνε στη γή. Σκύβει στον πόνο ο βαρκάρης δίδει το χέρι του τον σέβεται. Στάλες πόλεμος στάλες κύματα αμμουδιά η καρέκλα που παίρνει τη θέση στα πόδια σου, δύο μπράτσα που κυριαρχείς - διαβιάζοντας πάντοτε, μα πάντοτε χωλός. Τέταρτο κύμα, το κύμα της αποκάλυψης. Του απρίλη η κόρη του ήλιου το φως. Σκύβει ο βαρκάρης δεν κρύφτηκε ποτέ από τη θάλασσα τι να κρυφτεί απ’τη φωτιά;

άσπρα σπίτια είχαμε πολύ καιρό να δούμε  - οτιδήποτε αγνό έπεφτε χιόνι πλαστικό - παινδαισία δε λέω μα οι γιρλάντες δάκρυα έχουν παγώσει πλαστικά - σοβαρότητα μείον δεκάξι όχι, όχι σοβαρότητα παρακάτω δυο ζευγάρια χέρια δένονται όσο το έδαφος τρέμει να μην πέσει κανείς ανταρσία δυο ζευγάρια χέρια ανταρσία δύο παλάμες μαζί το αέριον πέλαγον γεμάτο αιθαλομίχλη για λουτρό , ή δεύτερα για τη φωτιά ω, υπέροχη φωτιά που σε ρουφούν σαν πόρνη αρσενικιά ως και το μάτι του αδέσποτου αγρίεψε μείον βόρεια της ανατολής κακοτράχαλα χέρια παπούτσια παλιά ως ρυάκι η ορμή της ζωής κυλά ήσυχα δάκτυλα παντογνώστες και θεοί σμίγουν καλώς εχόντων των πραγμάτων

Κόκκαλα κρατούνε τα βουνά -καμιά φορά σαν πέφτω- κόκκαλα και τη δική μου την ψυχή κρατούν ολόρθια. Καμιά φορά σαν πέφτω κι ακουμπώ στη γη με τ΄ακροδάκτυλά μου ανθίζει ο κάμπος. 2.01.013