Poetry by Stavroula Gatsou ©

Από το φόβο της γύμνιας τους, χώθηκαν να κρυφτούν βαθιά μέσα στη γή Σε λαγούμια που δεν τα βλέπει ίχνος φως Σε σπηλιές χωρίς έξοδο και χωρίς πρόσβαση στη θάλασσα Ένας κράτησε το μυστικό, του δρόμου της επιστροφής Κι αυτόν τον τιμώρησαν γιατί τον έπιασαν τα βράδυα να ονειρεύεται τα άστρα Βρυξέλλες 26.07.09

Ακου, είναι η πλήγη μου α. και από τα μάτια σου όσα δεν είδα, τα κοιτώ ακόμη, πλώρη ανοίγω στο άπειρο β. ολόιδια είναι τα όνειρά μας, γερμένα σκύβουν φθινοπώρο ακόμη, τα φύλλα γ. μικρά τα γράμματα, καθαρά για να μην κάνουν θόρυβο, τόσο λίγο που θα'πρεπε να'ναι δ. σφυρίζει η θάλασσα, ήχοι γυρεύουν σαν την παπαρούνα ολόκληρη να πετάξουν στο χώμα κόκκινα ή κοκκινωπά ε. ανάσα τόση τόση δα κι ακούγονται που τρίζουν οι σκληρές ρωγμές της λύπης ακόμη ζ. δάκρυα που στεγνώνουνε επάνω στους χτύπους του χρόνου ανύπαρκτου όταν υπάρχει ψυχή η. να μαθαίνω πως χαμόγελα να γίνονται πίκρα ανοιχτά τα μάτια ανοιχτά θ. γράμμα που ξεχάστηκε ψίθυροι που διψασμένοι γι απάντηση λίγο λυπούνται σε κάθε στάση, μα έχει ακόμη ι. ένα μικρό ακόμη τοσο δά τοσοδούλι βήμα είναι, μια σταγόνα ακόμη στη βροχή και βρέχει κ. ας έλαμπε κι απ΄οτι καλύτερο είδα ένα μονάχα τραγούδι ξέρω να πω, νερά και θάλασσες λ. αναμμένα κεριά οι μέρες στον ήλιο καίγονται σιγά σιγά στ'αλήθεια μ. αμάν ...

Είναι κάποιες νύχτες που δεν κοιμάμαι. Γιατί δεν κοιμάται το φεγγάρι. Ούτε το φως. 14.07.09 Βρυξέλλες

Πονάνε τα πέταλά μου - οι αγκώνες μου σφίγγονται στο κορμί μου σε ανοδική πορεία έχει ξημερώσει και η δροσιά του πρωινού με ποτίζει - έχω τα μάτια κλειστά στην προσπάθεια μεγαλώνω Βρυξέλλες 13.07.09

Σαν όνειρο Σαν όνειρο Η το πας ή θα σε πάει Θ’ακουμπήσεις μέσα στα μάτια σου το απέραντο. Δεν θ’αναφέρω πουθενά τη λέξη ποτέ. Δεν θα ορίσω κανένα χωρικό στοιχείο. Είναι σαν το όνειρο. Η θα το πας, ή θα σε πάει. Η ακουστική είναι υπερβολικά διαυγής. Η θα το πας ή θα σε πάει. Πες μου, ποιος είναι εκείνος ο δρόμος.. Ακούσαν, μου είπαν λόγια. Είπαν. Σαν όνειρο, απάντησα. Η θα το πας ή θα σε πάει. Εκείνος ο δρόμος. Για τη μία πόλη που ασταμάτητα ξοδεύεται, λες; Ναι. Απαντάει πότε η σιγή, πότε ή βουή της σιωπής. Αν ήταν οδυρμοί θα το είχα καταλάβει. Λες. Και παρακάλια δεν ήταν. Λες. Κατηφορίζοντας τα αγάλματα με χαιρετούν βουβά. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαιρετήσω ή να ασπαστώ σιωπηλά το μυστικό. Ανασαίνω. Σ. Γάτσου Βρυξέλλες 12.07.09