πολεμάμε το μαχαίρι
εδώ στον κήπο τον ολάνθιστο
του δέντρου ο καρπός
τα δάκρυα
έλεγε βροχή στη γη
πως γινόταν γιορτή
και ξεδίψαγε
δέντρο γυμνό δέντρο χλωρό
λουλούδι
άνθισε
Εσύ
κάτω πανιά μ’αγκάθια
έγινες στη νύχτα ήλιος
ήλιος ολόκληρος
στάλες και στο κρεβάτι επιστρέφει
νύχτα και λάμπει στον ουρανό αστέρι
Σε ποια μορφή σε ποια ύλη μέσα
να σε συλλάβω
χώρος δεν υπάρχει
δεν υπάρχει σήμερα
να σου μιλώ
το φως
το φως που δύει κι ανατέλλει
φθινόπωρο
χειμώνα άνοιξη
και πάλι
κήπος ολάνθιστος
χαλί χλοερό
άνθη της εποχής
και ρόδα εντός μου
κρύα παγωμένα φλογερά χείλη
λευκό παραγάδι σε θάλασσα
βυθός αγριοπερίστερα
βουή η ερημιά
λάμψη στο σκοτάδι
αγάπη εσύ
από τις φλέβες μου ξεπηδούν
αιθέριες λέξεις
σε λούζουν
daarna,
πουλιά στον ουρανό
κάστρα του αυγούστου
ασημένια φεγγάρια
εν ενώση ψυχές
εδώ στον κήπο τον ολάνθιστο
βρυξέλλες 04.06.012
Σχόλια