Ήρθε μια μέρα και νιώσαμε ασφαλής
Μαζεύτηκαν τα σύννεφά και είπαμε να
Έπιασε ψιλή βροχή
Νοσταλγία και χαρά έσκαψε τα χείλι
Αχά, επιτέλους σπάσαμε τα όρια της ανεξερευνήτου βλακείας
Δεν τολμώ να ψάξω καν τη λέξη στο λεξικό
Η βλακεία, ακόμα και στους βλάκες είναι ανυπόφορη
Τουλάχιστον να βλέπαμε τα χάλια μας
Η ηλιθιότητα, αυτή τα έχει χειρότερα βολεμένα
Παρόλ’αυτά η αφέλεια που την ακολουθεί μερικές φορές
με συγκινεί
Και όχι φίλοι μου δεν είναι η πεποίθηση όραμα
Πως να σας εξηγήσω, πως να σας περιγράψω με πιο τρόπο αντιστεκομαι κάθε μέρα
σε κάθε τι που προσδιορίζεται μέσα σε δέκα λέξεις.
Η πιο μεγάλη συμφορά του ανθρώπου φίλοι μου είναι να κρέμεται μέσα σε δέκα λέξεις.
Και να νιώθει και ασφαλής ανάμεσά τους.
Φρικτή κατάντια η σιωπή
Φρικτός και τέτοιος λόγος
Μόνο μουσική, φίλοι μου
Μόνο μουσική.
Σχόλια