τα δάκτυλα βουή του κόσμου
τραγούδι της γης
στιγμές της μέρας
ζωής
ξεσηκώνουν τις μύτες των χειλιών στο άπειρο
κάθεται απέραντο το καλοκαίρι
στο δέρμα μου
και δεν είναι
μίσος προς τις εποχές δεν έχει
ανάγκη είναι το φως
στο δέρμα ελευθερία
άνθρωπος κι έρωτας
καταβάθος όλα τα ξέραμε
πάντα τα γνωρίζαμε
κυλάνε στο αίμα μας
κάθε τόσο
θυμόμαστε
πιο πολύ φως
πιο πολύ το άπειρο
χείλια προσεύχονται
τα μάτια τρέφονται με ουρανό
τα μάτια τρέφονται μόνο με ουρανό
Σχόλια