Και δεν είναι; το
κόκκινο μέσα στη νύχτα
το μπλε; βασιλεία
στο λαμπρό φως
ολόκορμες
λαμπάδες κεριά αναμμένα
όρια των περάτων
θαλασσών. Πλεύσεις;
Δεν είναι;
ανώφελο στο φως να κολυμπάνε;
αστέρια. Ας
είναι…μέρα ρωτάμε κι απαντάμε
μέρα νύχτα. Αβρότερα
ρόδων, ένα μόνο απάγγελμα
η σιγή και ο
θρόμβος των φύλλων.
Το κόκκινο η νύχτα
έχοντας πλέον
φτάσει πρωινό, γαλάζια θάλασσα το πρωινό
έχουμε ακόμη τα
χέρια λεπίδες στο φως λευκές αγνές ελπίδες
Σκέψεις.
Ανεξίτηλα χρώματα. Ακατέργαστα δεσμά τιμωρίας
ενόχων στα τάρταρα
του πως. Κόκκινο στο σκοτάδι
και μπλε στο φως.
Σύσφιξη και συνένωση επί ενός
εικοσιτετραώρου.
Η απομάκρυνση από τη σχέση τους
μας παραδίδει το
μωβ κι εμείς αποτασσόμαστε το τέλος
έχοντας ήδη
φτάσει στην αρχή. Και δεν είναι; διαδοχή χρωμάτων
στα μεσάνυχτα της
καρδιάς; Ακατοίκητοι τόποι μα μηδέν εγκατάλειψη.
θόρυβος σιωπές
και καθρέφτες στα μεσάνυχτα της καρδιάς μας
διαδέχονται
τρόποι και κερδίζουν ζωές.
Ας ψάξει κανείς, ας είναι
μα ας μην ταράξει
την ηρεμία των σωμάτων δύο και χρωμάτων πολλών
που μεγεθύνουνε
την άνοιξη κι αυτοί όπως τόσοι σίγουροι πως το τέλος
θα τους δικαιώσει
τόσο σίγουροι που
κάθε βράδυ προσεύχονται
χρωματίζονται και
μονομαχούν.
Χρωματίζονται και
μονομαχούν μεσάνυχτα
με τα παράθυρα
ανοιχτά στα πέλαγα και την ορχήστρα να παίζει.
Σχόλια