Βαστάτε γερά

Απελπισία, αηδία.
Κρατάτε γερά,
κρατάτε γερά,
μην αφήσετε
να πέσουν τα τείχη
που σας προστατεύουν.

Μήνες, νύχτες μ’επισκέπτονται
μάτια βασανισμένων,
είμαι σίγουρη,
τα δικά σας τείχη τους σταματάνε.

Τα μάτια των βασανισμένων και
το αίμα της δικαιοσύνης από τα πεζοδρόμια
τριγυρνούν καμιά φορά και στα γραφεία,
τα δικά σας τείχη τους σταματάνε.

Τα δικά μου παράθυρα είν’ανοιχτα.
Βαστάτε γερά.

Η ιστορία γέρασε πολύ για να την ακούει κανείς,
την τραυματίσαμε, την βυζάξαμε, τίποτα δεν βρήκαμε.
κουρέλι ιστορία και φοβέρα καμιά.


Βαστάτε γερά,
Τα δικά σας τείχη μου μιλάνε τώρα.
Ενα μέτρο γής μακριά από το απέραντο,
Ένα μέτρο χιόνι μακριά απ’το χώμα.
Κόψτε, σκίστε, ράψτε τα στόματα,
ακόμα και οι πέτρες έχουν φωνή.

Βάστα,
Μεγάλα τείχη,
μεγάλη απόσταση,
σινικό τείχος,
που να τη διανύσει κανείς.
Τόσο το καλύτερο.
Και που να πέσουν;

Ω, θλίψη παγκόσμια που τρέφεις
τα παιδιά σου με ελεημοσύνη,
Μάνα εσύ θλίψη,
Βοήθα μας για να σωθούμε
από την ανθρωποφαγία.

A, βαστάτε γερά πέτρες,
Πριν γίνεται σκόνη.
Και μη τυχόν και το βουλώσετε,
Βαστάτε γερά.


Κάθε που θα χαμογελάμε στον αγέρα,
Βαστάτε γερα