Άνθρωπος

Προκλητικές εκδηλώσεις
Το σώμα κινούμενο
Ένας έλεγχος που δεν υπήρξε ποτέ
Η ανάδρομη πορεία της φύσης
Βράδυα Σαββάτου χωρίς ελπίδα
Χωρίς απαίτηση
Προκλητικές παρομοιώσεις
Το σώμα ανθρώπινο
Κάτι το διαφορετικό
Αφημένο στην άκρη της σκάλας
ν’ ανέβεις να φτάσεις ψηλά
και να πέσεις πάλι.
Ένα χαμόγελο της Κυριακής
Και το σώμα πάλι κινείται
Δεν προκύπτει σωστά η εξίσωση
Άγνωστα και μόνα τα βήματα μας
Ο δρόμος συνεχώς ανασαίνει.
Λίγο ακόμη κουράγιο – αλλιώς δεν θα ‘σουν εδώ
Κι άλλη μια μέρα.
Πρόσκληση.
Ακόμα ένα βήμα - μάλλον για την αγάπη.
Κι αν είναι αυτό που μας κρατάει ζωντανούς,
όταν όλα τα φώτα θα έχουν σβήσει;
Προκλητικές οι δηλώσεις.
Το σώμα συνεχίζει να κινείται
Αναδιπλώνεται, αντιστέκεται, ταπεινώνεται.
Το σώμα το μόνο εργαλείο για να εκφράσεις
αυτό που λες εσύ ζωή.
Με τα μάτια, με το στόμα και τις κινήσεις των χεριών.
-Η ανάγκη μας για το πολύτιμο
περνάει από το δέρμα και από τα δάκτυλα.-
Αποτυπώνονται επάνω μου πράγματα, αλλά δεν κρύβομαι.
Θα έρθουν νύχτες ακόμη και μέρες
Για να σταθώ και ν’αγγίξω, να σφίξω.
Να με τσακίσει πάλι η περηφάνια
ή να με ρίξει σε ένα κρεβάτι να μετρηθώ για τα λάθη μου,
να σ’αντικρύσω γι αυτά,
να καταλήξω στο ίδιο σημείο, ευτυχές,
και να πηγαίνουν τα βήματα,
ή να έχουν σταματήσει και κάθομαι,
Να αντικρίζεις έναν άνθρωπο στο τέλος της φράσης.
Κι όσο πηγαίνεις κι υπάρχει
και μπαίνει η άνοιξη
που δεν έχει ξεχάσει τι σημαίνει καλοκαίρι
Ούτε κι έχει ξεχάσει πως ο χειμώνας πάλι θα’ρθει.
Κι οι Κυριακές που φεύγουν, και όσες θα έρθουν πάλι ξανά.
Σε κάθε πρόταση που βάζεις στο τέλος τελεία,
εγώ κρατιέμαι και συνεχίζω γιατί υπάρχει η λέξη ζωή.


25.04.010