Το χαλάκι στην πόρτα.
Σημειώματα στο ψυγείο.
Η βουή των άστρων. Το φεγγάρι.
Τα κόκκινα μήλα στην Παράδεισο.
Το χρώμα της πόρτας
Το κυπαρίσσι στον απέναντι δρόμο,
οι δικοί του.
Λυγερά κυπαρίσσια μέχρι τον ήλιο ορθώνονται
με τα πόδια ξυπόλητα τρίβουν τη γή που τους βαστάει.
Η πόρτα το κλειδί
το χρώμα της,
η στιβαρότητά της.
Η άνεσή της με το μέλλον.
Δια χειρός.
Προσέχεις,
Τα μάτια ανοιχτά οι ματωμένες Κυριακές -
να προσέχεις καλέ μου.
το αρμυρό σου κορμί στον αφρό
πως ξεδιπλώνεις και μαζεύεις πάλι
παίζουν τα βλέφαρα
μαζεύονται κι οι αναστεναγμοί.
μικρές στιγμές της μνήμης, κυλιόμενης,
στο μέλλον ή στο τώρα.
μεταφράζοντας στην ίδια γλώσσα ότι θυμάσαι πως έγινε
και ήσουνα μάρτυρας εσύ.
Να προσέχεις. Άκου τον ήχο που κάνουν
τα κρόσσια.
Αέρας και ξύλο.
Για το χαμόγελο μιας δουλτσινέας
Ενα κυριακάτικο απόγευμα στη θάλασσα.
Ναι προσέχω.
Δεν θα άντεχα τη ζωή μου χωρίς να βλέπω
ουρανό πλάι στη θάλασσα.
Σε καμία περίπτωση.
Αν θυμάμαι καλά, έπαιζε κι ένα ακορντεόν.
Σχόλια