Τις νύχτες
βλέπω τα δάκτυλα
μου περιδιαβαίνουν το σώμα σου
έτσι ενθυμούμαι πως
υπάρχεις
και πώς βαραίνουν
το παρόν μελωδικά
τα γιασεμιά σαν πάλλευκο
φεγγάρι. Μαγεμένη,
γεμάτη αλμύρα στο
στόμα.
Σαλεύει κάθε
λογικό.
Οσάκις σταματώ να
τ ’ακουμπώ
είμαι ανίκανη να
εννοώ.
Τις νύχτες πάλι βλέπω
τα χείλι μου
σε καταρρακτώδεις
λιτανείες
ένα πουκάμισο
μούσκεμα
κι η πλάτη έρημος
καυτή,
Tρέφονται απ΄το
σώμα σου.
Πολλάκις αν σταματώ
να τ ’ακουμπώ
το σώμα ετούτο,
είμαι ανίκανη να
εννοώ.
Κι ανόητη δεν
είμαι.
Νησιά
Σχόλια