Μια παλάμη ανοιχτή,
Κι ένα πλατύ χαμόγελο
Μια πρόσκληση.
Δες εδώ πιο κάτω,
τι όμορφα φαίνεται η πλατεία
Τα φώτα
και στο βάθος η θάλασσα
Σαν να καθόμαστε στη νύχτα με χιλιάδες ψυχές στην πλάτη μας
Στους προμαχώνες της μνήμης.
Πόσο πολύ και πόσο λίγο, ο χρόνος είναι ατελεύτητος
δεν μπορείς να πεις.
Τα σκαλοπάτια πέτρινα με λευκές ασβεστωμένες περιχαράξεις,
Καλοκαίρι θαυμάτων, κι ένα ελαφρύ αγέρι του.
Έλα και κάτσε δίπλα μου, να σου δείξω,
μοσχοβολά το γιασεμί,
Βλέπεις;
Στο τέλος του δρόμου, πέρα από τα σπίτια.
Δες.
Εκεί που τα φώτα διαγράφουν ένα σχεδόν, μισό κύκλο,
εκεί,
είναι η θάλασσα.
Κι εκεί ένα καράβι, πιο πέρα με εκείνα τα φώτα που χάνονται,
κι απομακρύνονται.
Αύριο το πρωί όμως, άκου, να βάλουμε γκαζάκι.
Να κάνουμε καφέ.
Να βγάλεις τα κουλουράκια, εκείνα με το αμύγδαλο.
Να κάθομαι στην πολυθρόνα, κι ας τρίζει.
Το αεράκι να με χαϊδεύει από το παράθυρο και να σε βάζω να κάθεσαι στην άκρια
να μην κρυώνεις.
Να μουδιάζει έτσι το σώμα μου, από τις λάμψεις του φεγγαριού που έχουν
καθίσει ολόγυρα στο σπίτι.
Και να σου λέω ιστορίες, πως κάποτε υπήρχε μια πόλη,
και πως φορές έκανα βόλτα εκεί τα βράδυα.
Να σου πω για τις μυρωδιές των λουλουδιών.
Η πόσο με μεθάει η θάλασσα.
Λοιπόν;
Ανέβα δυο λεπτά κι έλα κάτσε δίπλα μου
να σου δείξω τουλάχιστον τη θέα.
Αφού εκεί που πάω, δεν θα’ρθεις
γιατί ποτέ δεν θέλησες,
και πως γλυκά βασανίστηκες,
να ορθώνεσαι τις νύχτες μέσα στο ασημένιο φεγγάρι.
Και να λούζεσαι στις γωνίες μιας στιγμής
που πρέπει κανείς να χαμηλώνει το βλέμμα του από σεβασμό
για να σε δει.
Κι έτσι ατέλειωτα να ελπίζεις και να ψάχνεις,
Να ξεκλειδώνεις, να δουλεύεις,
Να κλείνεσαι φορές το βράδυ στο δωμάτιο και να κλαις.
Γιατί δεν το κατάφερες εκείνη τη μέρα.
Πως ν’αντέξεις τόσο βάρος, κάθε μέρα, του να είσαι άνθρωπος.
Ωραία που ήρθες.
Δες.
Είδες;
Δες,
Δες τι ωραία που είναι.
Τι όμορφα.
Ο ορίζοντας
κι η θάλασσα.
Ακούω το κύμα.
Λίγο ακόμη και φτάσαμε.
Έλα μαζί μου στη θάλασσα.
Φρέσκο ψαράκι κάτω απ’τη σκιά των δέντρων
εκεί που σκάει το κύμα.
Και να μαθαίνουμε τις αποχρώσεις του απέραντου και τι σημαίνει μπλε.
Σε μία λέξη.
27.09.09
Κι ένα πλατύ χαμόγελο
Μια πρόσκληση.
Δες εδώ πιο κάτω,
τι όμορφα φαίνεται η πλατεία
Τα φώτα
και στο βάθος η θάλασσα
Σαν να καθόμαστε στη νύχτα με χιλιάδες ψυχές στην πλάτη μας
Στους προμαχώνες της μνήμης.
Πόσο πολύ και πόσο λίγο, ο χρόνος είναι ατελεύτητος
δεν μπορείς να πεις.
Τα σκαλοπάτια πέτρινα με λευκές ασβεστωμένες περιχαράξεις,
Καλοκαίρι θαυμάτων, κι ένα ελαφρύ αγέρι του.
Έλα και κάτσε δίπλα μου, να σου δείξω,
μοσχοβολά το γιασεμί,
Βλέπεις;
Στο τέλος του δρόμου, πέρα από τα σπίτια.
Δες.
Εκεί που τα φώτα διαγράφουν ένα σχεδόν, μισό κύκλο,
εκεί,
είναι η θάλασσα.
Κι εκεί ένα καράβι, πιο πέρα με εκείνα τα φώτα που χάνονται,
κι απομακρύνονται.
Αύριο το πρωί όμως, άκου, να βάλουμε γκαζάκι.
Να κάνουμε καφέ.
Να βγάλεις τα κουλουράκια, εκείνα με το αμύγδαλο.
Να κάθομαι στην πολυθρόνα, κι ας τρίζει.
Το αεράκι να με χαϊδεύει από το παράθυρο και να σε βάζω να κάθεσαι στην άκρια
να μην κρυώνεις.
Να μουδιάζει έτσι το σώμα μου, από τις λάμψεις του φεγγαριού που έχουν
καθίσει ολόγυρα στο σπίτι.
Και να σου λέω ιστορίες, πως κάποτε υπήρχε μια πόλη,
και πως φορές έκανα βόλτα εκεί τα βράδυα.
Να σου πω για τις μυρωδιές των λουλουδιών.
Η πόσο με μεθάει η θάλασσα.
Λοιπόν;
Ανέβα δυο λεπτά κι έλα κάτσε δίπλα μου
να σου δείξω τουλάχιστον τη θέα.
Αφού εκεί που πάω, δεν θα’ρθεις
γιατί ποτέ δεν θέλησες,
και πως γλυκά βασανίστηκες,
να ορθώνεσαι τις νύχτες μέσα στο ασημένιο φεγγάρι.
Και να λούζεσαι στις γωνίες μιας στιγμής
που πρέπει κανείς να χαμηλώνει το βλέμμα του από σεβασμό
για να σε δει.
Κι έτσι ατέλειωτα να ελπίζεις και να ψάχνεις,
Να ξεκλειδώνεις, να δουλεύεις,
Να κλείνεσαι φορές το βράδυ στο δωμάτιο και να κλαις.
Γιατί δεν το κατάφερες εκείνη τη μέρα.
Πως ν’αντέξεις τόσο βάρος, κάθε μέρα, του να είσαι άνθρωπος.
Ωραία που ήρθες.
Δες.
Είδες;
Δες,
Δες τι ωραία που είναι.
Τι όμορφα.
Ο ορίζοντας
κι η θάλασσα.
Ακούω το κύμα.
Λίγο ακόμη και φτάσαμε.
Έλα μαζί μου στη θάλασσα.
Φρέσκο ψαράκι κάτω απ’τη σκιά των δέντρων
εκεί που σκάει το κύμα.
Και να μαθαίνουμε τις αποχρώσεις του απέραντου και τι σημαίνει μπλε.
Σε μία λέξη.
27.09.09
Σχόλια