Τα μήλα είχανε ήδη δώσει τη θέση τους στα συντριβάνια.
Οι γοργόνες του γυαλού που τραγουδούν
πλέκουν τον ίσκιο σου.
Μεγάλη ποδιά
πήχες, πήχες πετροκέρασα
κι ολάνθιστα κρίνα.
Ανασαίνουν στους σταθμούς σαν τα τρένα
που σταμάτησαν λίγο
κι αναπνέουν τον ενθουσιασμό της επόμενης στάσης
δοσμένα στο ταξίδι και στους επιβάτες.
Εάν ο κρίνος μπορούσε να μιλήσει
θα τραγούδαγε για τα τοπία που είδα
με τα ραπίσματα που εζησε, χωρίς έλεος,
από τους δειλούς εγωπαθείς.
Τα δειλινά πάλι
οργώνουν τους κάμπους τα πτερωτά ψάρια
για να βρουν λίγη τροφή
λίγο αίμα για τη θάλασσα.
Τότες ο ήλιος δεν είχε πλαγιάσει ακόμη μαζί της στα πούπουλα.
Στο πληθωρικό μου σπίτι έχει μόνο πούπουλα.
Στην αριστερή πλευρά του γινομένου πάραυτα,
έχουν μείνει λευκά ίχνη σαν κυκλάμινα,
μπλεγμένα με τις σταγόνες του,
καθρεφτίζει όποιον τα παρατηρεί.
11.02.010
Οι γοργόνες του γυαλού που τραγουδούν
πλέκουν τον ίσκιο σου.
Μεγάλη ποδιά
πήχες, πήχες πετροκέρασα
κι ολάνθιστα κρίνα.
Ανασαίνουν στους σταθμούς σαν τα τρένα
που σταμάτησαν λίγο
κι αναπνέουν τον ενθουσιασμό της επόμενης στάσης
δοσμένα στο ταξίδι και στους επιβάτες.
Εάν ο κρίνος μπορούσε να μιλήσει
θα τραγούδαγε για τα τοπία που είδα
με τα ραπίσματα που εζησε, χωρίς έλεος,
από τους δειλούς εγωπαθείς.
Τα δειλινά πάλι
οργώνουν τους κάμπους τα πτερωτά ψάρια
για να βρουν λίγη τροφή
λίγο αίμα για τη θάλασσα.
Τότες ο ήλιος δεν είχε πλαγιάσει ακόμη μαζί της στα πούπουλα.
Στο πληθωρικό μου σπίτι έχει μόνο πούπουλα.
Στην αριστερή πλευρά του γινομένου πάραυτα,
έχουν μείνει λευκά ίχνη σαν κυκλάμινα,
μπλεγμένα με τις σταγόνες του,
καθρεφτίζει όποιον τα παρατηρεί.
11.02.010
Σχόλια