Έπειτα από τη λάμψη, ένα νέο δοχείο
Γεμάτο φως
Κλείνουμε τα μάτια μερικές φορές
Και φυσάει
Και γεννιόμαστε πάλι ξανά
μ’ένα χαμόγελο που το κρατάμε σφιχτά
μα χωρίς βία
Περπατάμε στο δρόμο
κατηφορίζουμε ανεμόσκαλές
σκαρφαλώνουμε βράχια
οργώνουμε τα πέλαγα
και σαν βραδιάζει
μαζευόμαστε στη φωτιά
και χαζεύουμε το φεγγάρι το αυγουστιάτικο
κι η κάθε ρίζα μας θάβεται πιο βαθιά στο χώμα
το καλοκαίρι
ο παράδεισος
η θάλασσα.
18.01.010
Γεμάτο φως
Κλείνουμε τα μάτια μερικές φορές
Και φυσάει
Και γεννιόμαστε πάλι ξανά
μ’ένα χαμόγελο που το κρατάμε σφιχτά
μα χωρίς βία
Περπατάμε στο δρόμο
κατηφορίζουμε ανεμόσκαλές
σκαρφαλώνουμε βράχια
οργώνουμε τα πέλαγα
και σαν βραδιάζει
μαζευόμαστε στη φωτιά
και χαζεύουμε το φεγγάρι το αυγουστιάτικο
κι η κάθε ρίζα μας θάβεται πιο βαθιά στο χώμα
το καλοκαίρι
ο παράδεισος
η θάλασσα.
18.01.010
Σχόλια