Η μικρή μου η καρδιά

Στη σιωπή που έμαθες
Θέλεις να μάθω.
Τα λόγια που δεν είπες
Δε θέλεις να πω.

Αυτά που σού καναν άλλοι
Κι ο κάθε ζυγός, Χωρίς να ξεχωρίζεις πια μήτε καλό
μήτε κακό. Ελευθερία έξω, και θάνατος αργός
Κι έτσι πρέπει, έτσι κι αλλιώς
και σέρνομαι δες,
Μεγαλοπρέπεια σαφώς,
Στόμα στυφό.

Καίγονται πόλεις, καίγονται χωριά, γυναίκες στα σπίτια
Στους δρόμους παιδιά
Κι όσο κι αν έτρεξες, τα βράδυα εκείνα, κι αν φώναξες
Σου σπάνε τα χέρια, σου δένουν σκοινιά,
Καίγεται μέσα σου η μικρή σου η καρδιά.

Κι εγώ που κάθομαι και γράφω
Τραγούδια που λες, Μια σπίθα άνθρωποι
πέντε ή ζωντανοί
αν είμαστε αρκετοί;

Παλαμάκια χτυπάνε στα σκληρά ναρκωτικά
Να πίνουν, να γλεντάνε σε αισθήσεις λιπαρά,
Να σιωπούν, άνευ χαράς, καθώς πολιτικώς ορθά.
Μόνο χτύποι στην πλάτη, χαϊδευτικά

Κι εγώ που χω τα μάτια ακόμη ανοιχτά,
στην παράσταση που μόλις άρχισε
να μετράει αντίστροφα ξανά,
Δεν ξέρω ποιος μένει να χειροκροτήσει
Μάλλον κανείς, Είναι κι η λύπη τέτοια
Κι ούτε και δάκρυα έμειναν καθόλου στα μάτια
Μόνο η φωτιά που καίει τις φλέβες.
Μόνο η μικρή σου η καρδιά.
Για όσο χτυπά.



Βρυξέλλες 7.12.010