Τελευταία

Είναι κάτι φορές που νιώθω το σώμα μου όλο
ένα σπίτι με χαραμάδες
Αφού ανοίγω τα χέρια μου και μπαίνει ο κόσμός όλος
Εντός μου,
υγραίνω στο άπειρο που με διαπερνά
Και στέκει εμπρός μου

Αφουγκράζομαι
κι αισθάνομαι
Έχω ακόμη σώας τα φρένας με τέτοια ομορφιά
-με τη ζωή -
που μπορώ ακόμη και γράφω
Τα κύματα που διαδέχονται το ένα το άλλο
Φεύγει ένα εδώ κι άλλο πιο πέρα
‘Ολες οι στιγμές που σφίγγονται στο μηχανοστάσιο του χρόνου,
σα μαγγάλι
σα παίρνουν ένα προσκεφάλι για φθινόπωρο
σε στάση αγνή, βυζαντινή, λιτή κι απόμερη
Γιομάτη μύρο τη γή.Αν ήταν δική μας αναρωτιόμαστε.
Κι εσύ που γράφεις, αναρωτιέσαι τόσες φορές
Μονολογώ,
Ακούει κανείς τα νώτα του παλμού του σύμπαντος
ή απλά περνάνε από τα μάτια μου σαν γιασεμιά
Σαν λίγο να τα άγγιξες, Ίσως και να τα νιώσεις,
Τα γιασεμιά να ελαφροπατούν, το ρόδο της άνοιξης
Όπως ακριβώς το καλοκαίρι και η ζωή,
Γι αυτό τουλάχιστον χαίρομαι
Θα πεθαίνω ζωντανή, ερωτευμένη
Και κουφή, απότις τόσες χαραμάδες που η ομορφιά σ’ετούτου τον κόσμο μοιάζει
Και την αγνότητα που κρύβει μέσα του το ε
Πρώτο γράμμα στη λέξη ελπίδα.
Γι αυτό το α του απάντα, από το α που ξεκινά η λέξη
αγάπη.
.