Είναι λίγες οι φορές για έναν ποιητή που χάνει τα λόγια του. Όχι γιατί δεν έχει τις λέξεις, Ο ποιητής δεν αγχώνεται για τις λέξεις. Αν θα ρθουν ή δεν θα ρθουν…Ο ανειδίκευτος εργάτης του φθόνου αγχώνεται Κι αν τουλάχιστον μάθαινε, Να λεγα θα άξιζε τον κόπο. Κάποιοι βέβαια είναι εξαιρετικοί στην ανομία. Τουλάχιστον, ευγνωμονείς και λες εξαίρετοι, τους γνώρισες και είναι τιμή,
μα κρίμα τόσο που δίνουν πόνο, και χαίρεσαι που δεν τους έχεις εσύ.
Ο ποιητής ή τέλος πάντων αυτός που γράφει ποιήματα, ή έτσι λέει, γιατί ποιος στ’ αλήθεια μπορεί να τον αποκαλύψει άραγε,
αυτός που ξέρει ποίηση, ή αυτός που νιώθει ζωή. Τον ποιητή.
Ποιος ξέρει από ποίηση ας βγει στ αλήθεια να μιλήσει και να γράψει
Να πει για την ποίηση, και τι θέλει ο ποιητής,
Τι είναι ένα ποίημα
Να το βάλει σε ένα μικρό καλούπι που έχει να μάθει να ελέγχει – οϊμέ
Και πέντε μικρές κατηγορίες πραγμάτων, με πέντε λέξεις
‘Η χωρίς καμία γεύση για το σύμπαν που το δημιουργεί
Χωρίς καμία μυρωδιά να νιώθει πια
Τα μικρά είναι ασήμαντα, τα ιδιωτικά πολύ προσωπικά
Τα φιλοσοφημένα είναι ανούσια, οι ριπές είναι χυδαίες
Δεν έχει ρήμα, δεν έχει συντακτικό – οϊμέ
Στάλα στάλα
Λέξη τη λέξη, σπιθαμή προς σπιθαμή μέσα στο χώμα
Κι αν θα ρθουν οι λέξεις,
Ο ποιητής και τα ποιήματά του.
Ένας αφέντης σε έναν χώρο ζωής που θέλει δικιά του
Ο ποιητής δεν αγχώνεται
γιατί δεν αμφισβήτησε ποτέ τις λέξεις, τη χροιά τους,
Κι ούτε ο ίδιος αμφισβήτησε ποτέ την ομορφιά τους,
Μα αν μια κατάρα υπάρχει, είναι αυτή,
που θέλει να τη μοιραστεί.
Την ομορφιά, ή αυτό που σε πονά στ ανθρώπινο,
Κι ανάλογα,
βλέπεις μανιτάρια σε σπιρτόκουτα
Ή κούφιες κορδέλες, που έκοψες χωρίς αντανάκλαση καμία στο πλήθος
Κι η ποίηση υπομένει,
Όπως υπομένεις κι εσύ
Που απλά χαμογελάς και φεύγεις παραπέρα
Κι αφήνεις τους ειδικούς να μιλάνε για την ποίηση
Και τη σύγχρονη εποχή.
Πάντως λέξεις υπάρχουν πολλές στο κοινό λόγο.
Βρυξέλλες, 03.02.011
μα κρίμα τόσο που δίνουν πόνο, και χαίρεσαι που δεν τους έχεις εσύ.
Ο ποιητής ή τέλος πάντων αυτός που γράφει ποιήματα, ή έτσι λέει, γιατί ποιος στ’ αλήθεια μπορεί να τον αποκαλύψει άραγε,
αυτός που ξέρει ποίηση, ή αυτός που νιώθει ζωή. Τον ποιητή.
Ποιος ξέρει από ποίηση ας βγει στ αλήθεια να μιλήσει και να γράψει
Να πει για την ποίηση, και τι θέλει ο ποιητής,
Τι είναι ένα ποίημα
Να το βάλει σε ένα μικρό καλούπι που έχει να μάθει να ελέγχει – οϊμέ
Και πέντε μικρές κατηγορίες πραγμάτων, με πέντε λέξεις
‘Η χωρίς καμία γεύση για το σύμπαν που το δημιουργεί
Χωρίς καμία μυρωδιά να νιώθει πια
Τα μικρά είναι ασήμαντα, τα ιδιωτικά πολύ προσωπικά
Τα φιλοσοφημένα είναι ανούσια, οι ριπές είναι χυδαίες
Δεν έχει ρήμα, δεν έχει συντακτικό – οϊμέ
Στάλα στάλα
Λέξη τη λέξη, σπιθαμή προς σπιθαμή μέσα στο χώμα
Κι αν θα ρθουν οι λέξεις,
Ο ποιητής και τα ποιήματά του.
Ένας αφέντης σε έναν χώρο ζωής που θέλει δικιά του
Ο ποιητής δεν αγχώνεται
γιατί δεν αμφισβήτησε ποτέ τις λέξεις, τη χροιά τους,
Κι ούτε ο ίδιος αμφισβήτησε ποτέ την ομορφιά τους,
Μα αν μια κατάρα υπάρχει, είναι αυτή,
που θέλει να τη μοιραστεί.
Την ομορφιά, ή αυτό που σε πονά στ ανθρώπινο,
Κι ανάλογα,
βλέπεις μανιτάρια σε σπιρτόκουτα
Ή κούφιες κορδέλες, που έκοψες χωρίς αντανάκλαση καμία στο πλήθος
Κι η ποίηση υπομένει,
Όπως υπομένεις κι εσύ
Που απλά χαμογελάς και φεύγεις παραπέρα
Κι αφήνεις τους ειδικούς να μιλάνε για την ποίηση
Και τη σύγχρονη εποχή.
Πάντως λέξεις υπάρχουν πολλές στο κοινό λόγο.
Βρυξέλλες, 03.02.011
Σχόλια