η γή.
τα βουνά
Γροθοκοποιούνται
Η γή προστάζει.
Βρέθηκες μόνος στην αγορά.
στα ζάρια μ’όσα έπαιξες
βάλσαμο
Χτυπούν οι σόλες σου στο πάτωμα
Ακούς τη γη.
Μιλάς μαζί της.
αλήθειες κι αέρηδες,
λευτερώνουν τα σώματα
Στην καρδιά βάζεις το σώμα
στη φωτιά καίγεται.
Η γη προχωρά στον δικό της ρυθμό.
Λεωφόρους.
Προχωρά.
Η γη συνεχίζει,
Τ αστέρια γύρω της.
Μιλάς μαζί της.
Τολμάς.
Τ’αστέρια γυρίζουν.
Η γη σωπαίνει.
Λίγες φορές κλαίει τις νύχτες με το φεγγάρι
Που είναι μακριά και ολόκληρο
Σαν ξυπνούσε το φεγγάρι τη ρωτούσε
Που ακόμη ταξιδεύεις;
Με το όνειρο ενός γερό-βαρκάρη
Που χαιρετάει φορές στη λίμνη
Γνέφοντας ο άνεμος
η άβυσσος ολόκληρη
Σφυρίζει
Ο ουρανός έχει βαθύ χρώμα μπλέ
η νύχτα κι η αυγή στ αστέρια
Σφυρίζει,
η άβυσσος ολόκληρη.
Σφυρίζει η γή.
Πάλλεται.
Σφυρίζει το φεγγάρι
Όπως πάντα κανείς δεν άκουσε τίποτα.
Κανείς δε θέλησε να συζητήσει.
Ο κρότος ήταν ανεπαίσθητος,
Και δεν άκουγαν.
Μα στα μάτια βαθιά
Σε κάθε χτύπο,
Θυμούνται το όνομά της
Γη, φωνάζουν.
Γη μου.
Βρυξέλλες, 17.02.011
τα βουνά
Γροθοκοποιούνται
Η γή προστάζει.
Βρέθηκες μόνος στην αγορά.
στα ζάρια μ’όσα έπαιξες
βάλσαμο
Χτυπούν οι σόλες σου στο πάτωμα
Ακούς τη γη.
Μιλάς μαζί της.
αλήθειες κι αέρηδες,
λευτερώνουν τα σώματα
Στην καρδιά βάζεις το σώμα
στη φωτιά καίγεται.
Η γη προχωρά στον δικό της ρυθμό.
Λεωφόρους.
Προχωρά.
Η γη συνεχίζει,
Τ αστέρια γύρω της.
Μιλάς μαζί της.
Τολμάς.
Τ’αστέρια γυρίζουν.
Η γη σωπαίνει.
Λίγες φορές κλαίει τις νύχτες με το φεγγάρι
Που είναι μακριά και ολόκληρο
Σαν ξυπνούσε το φεγγάρι τη ρωτούσε
Που ακόμη ταξιδεύεις;
Με το όνειρο ενός γερό-βαρκάρη
Που χαιρετάει φορές στη λίμνη
Γνέφοντας ο άνεμος
η άβυσσος ολόκληρη
Σφυρίζει
Ο ουρανός έχει βαθύ χρώμα μπλέ
η νύχτα κι η αυγή στ αστέρια
Σφυρίζει,
η άβυσσος ολόκληρη.
Σφυρίζει η γή.
Πάλλεται.
Σφυρίζει το φεγγάρι
Όπως πάντα κανείς δεν άκουσε τίποτα.
Κανείς δε θέλησε να συζητήσει.
Ο κρότος ήταν ανεπαίσθητος,
Και δεν άκουγαν.
Μα στα μάτια βαθιά
Σε κάθε χτύπο,
Θυμούνται το όνομά της
Γη, φωνάζουν.
Γη μου.
Βρυξέλλες, 17.02.011
Σχόλια