Φύλλο πορείας

η βροχή ασταματάτη
σπίτι με κόκκινες πόρτες παράθυρα
επιστροφή από μνημόσυνο


βαριά στην πλάτη η γή
με λόγια γυρεύεις φτιάχνεις
σιγοψιθυρίζω «κράτα γερά, κράτα γερά» και δάκρυα


στο δωμάτιο δύο σώματα χορεύουν στο φως άνιση μάχη
ανταρσία φωνάζουν ευθείς οι φαρισαίοι
λάθος, λάθος τίποτε δεν αλλάζει και δεν θα αλλάξει ποτέ.



μπουκωμένη διανόηση
κόκκινα καραγκιοζάκια που φωνάζουν αέρα και πάμε και έλα και λίγο παραπέρα
λέξεις χωρίς έρωτα έρωτα χωρίς χαρά καρχαρίες με μεγάλα δόντια


ένα γυάλινο δοχείο γεμάτο υγρό σπάει γεμίζει τους δρόμους
δάκρυα οι λαμπάδες φτωχή ελπίδα οι καμπάνες χτυπούν
ξεπλέκω μονόχορδα πουλιά ταξιδεύω λίμνες κοντοστέκομαι
ακολουθώ τα σημεία της άνοιξης χωράφια αν οργώνονται
δρόμο κάνω πολιτείες γεμίζω τον κουβά λουλούδια μέσα στη νύχτα


η βροχή ασταματάτη
τα λιμάνια κλείνουν
σε κάθε στάση χάνεται κι ένας ζωντανός
ακολουθώ τις πινακίδες επιστρέφω οδυσσέα
παρατηρώ το ξύλινο δάπεδο
το σακάκι ξεχάστηκε πίσω από την πόρτα
όλοι φορούν μαύρα καπέλα στην πλατεία το σάββατο


ο φόβος σπάει γέφυρες παλεύω να τις συνθέσω
πολλά τραύματα κοφτερά δόντια
το κορμί μου όλο έχω πολύ μπαλώσει αυτόν τον αιώνα
και τα κόλυβα δεν φτάνουν για όλους