Αναγγελία μιας μνήμης

Προσέχεις;

Προσέχεις λίγο;

Να προσέχεις.

Τα χαλάκια στην πόρτα.
Τις σημειώσεις στο ψυγείο.
Τη βουή των άστρων.
Και τα κόκκινα μήλα στον Παράδεισο.

Το χρώμα της πόρτας
Το κυπαρίσσι στον απέναντι δρόμο,
τους φίλους του.

Λυγερά και σταθερά κυπαρίσσια.
με τα πόδια να τρίβουν τη γή που τους κρατάει.

Και να ορθώνονται μέχρι τον ήλιο.

Να προσέχεις την πόρτα,
το χρώμα της,
τη στιβαρότητά της.
Την άνεσή της με το μέλλον.
Δια χειρός.

Αν μου λες ναι,
πως προσέχεις,
και τα μάτια σου κρατάς ολόρθια
- πόσες πέρασαν ματωμένες Κυριακές -

(τότε) να προσέχεις καλέ μου.

Ένα ηλιοκαμένο κορμί επάνω στο τραπέζι
που ξεδιπλώνεις και μαζεύεις πάλι ξανά.
Μικρά κουνήματα της άνω βλεφαρίδας
Τυχαία

Μικροί αναστεναγμοί.
Μικρές στιγμές της μνήμης.
Κυλιόμενης, φορές, στο μέλλον ή στο τώρα.
Μεταφράζοντας στην ίδια γλώσσα ότι θυμάσαι πως έγινε
και ήσουνα μάρτυρας εσύ.

Να προσέχεις.
Άκου τον ήχο που κάνουν τα κρόσσια.
Ξύλινο.
Για το χαμόγελο μιας δουλτσινέας
Κι ένα όμορφο κυριακάτικο απόγευμα στη θάλασσα.
Να προσέχω μου λες;
Προσέχω.

Δεν θα άντεχα τη ζωή μου χωρίς να βλέπω ουρανό
πλάι στη θάλασσα.

Σε καμία περίπτωση.





Αν θυμάμαι καλά, έπαιζε κι ένα ακορντεόν.



17.11.2009