Αναπνοές

Περιγιάλι, περιγιάλι
Βλέπω πάλι τη θάλασσα

Κι έναν ωραίο ουρανό
Να κυματίζει σημαία της


Τριγυρίζει πλάι του ένας καπετάνιος.
οι γλάροι του ‘μαθαν να κολυμπά
και για τη θάλασσα
μην έχοντας μάθει όμως ποτέ πως χορεύετε ένα βαλς
κάθονταν πάντα στην άκρη της αίθουσας να καπνίζει τη πίπα του.
Με τον μεγάλο ουρανό στους ώμους του
και τους γλάρους να τον συνοδεύουν σε κάθε πτυχή του φεγγαριού.

Μόνο κάτι τραγούδια ήξερε,
τα ψιθύριζε κάποια βράδια που ένιωθε μόνος

Κοιτούσε τ’άστρα
μοναχικός και όμορφος,
απελπισμένος από την ομορφιά της νύχτας,
και τα σκυφτά μάτια των ανδρών όταν γυρνούσαν από μια νύχτα στο λιμάνι.
τον ήχο της άγκυρας.
Και που να κατέβω, σκεφτότανε.
Ένα καράβι όλη μου η ζωή.
Είναι που η θάλασσα με αγκάλιασε
και μένω εδώ.



Κι οι λέξεις;
σταγόνες που φεύγουν από τα χέρια μου σαν μικρά πουλιά
Πως μιλάς περίεργα, μου λένε.
Σαν ποτέ κανείς τους να μην έκατσε να δει πόσο όμορφα πετάει ένα χελιδόνι,
φθινόπωρο
μέσα στην πόλη.

Φορές κατεβαίνω στο λιμάνι,
προς τη φορά της θάλασσας,
μετά γυρίζω και σου διηγούμαι
πως έπεσαν τρία πορτοκάλια από τον πάγκο μπροστά στα πόδια μου
και με παρακαλούσαν.
Για το μυστικό χαμόγελο της σειρήνας στην άκρη του γιαλού.
Να σου πω για τα σκυφτά μάτια των αντρών όπως γυρίζουν μια νύχτα στο λιμάνι.
Και για τη θάλασσα.
Να τραγουδάς Χατζιδάκι και να ‘ναι Κυριακή.



22.11.09