άδενδροι
Χωρίς ένα φύλλο και δεν ειν’φθινόπωρο
άνυδροι
χωρίς στάλα μυρωδικό
σου γνέφουν κι ανθρώποι και πρέπει να μιλάς
όσο γνωρίζουν τις λέξεις σου
ή μένουν οι πληγές που σε ενώνουν
και κάνει ξεχασμένες φωνές να σε ψάχνουν
εκείνοι οι παλιοί μου φίλοι που αγαπούν
που μ αγαπούν μες τη σιωπή
στων χρόνων τις πληγές στην πλάτη
σιωπή
Το βράδυ να, πέφτει
κι η ψυχή τραμπαλίζεται σε μια στιγμή
βρυξέλλες, 6.04.012
Χωρίς ένα φύλλο και δεν ειν’φθινόπωρο
άνυδροι
χωρίς στάλα μυρωδικό
σου γνέφουν κι ανθρώποι και πρέπει να μιλάς
όσο γνωρίζουν τις λέξεις σου
ή μένουν οι πληγές που σε ενώνουν
και κάνει ξεχασμένες φωνές να σε ψάχνουν
εκείνοι οι παλιοί μου φίλοι που αγαπούν
που μ αγαπούν μες τη σιωπή
στων χρόνων τις πληγές στην πλάτη
σιωπή
Το βράδυ να, πέφτει
κι η ψυχή τραμπαλίζεται σε μια στιγμή
βρυξέλλες, 6.04.012
Σχόλια