Ψίθυροι

Από όλα τα καλά του κόσμου ετούτα
Πανιά στον άνεμο,
Καλοκαιρινά πρωινά
Την θάλασσα γεμάτη στεναγμούς και γαλήνη
Τα βράχια και τον έρωτα.
Κι εσύ ένας απο αυτούς επάνω στην πέτρα.

Πρωινά με φως και να χρυσίζει ο ήλιος σαν να ονειρεύεσαι
Κι εσύ να ζεις. Κι ο ουρανός χρώμα πρωτόγνωρο, χρώμα καινούργιο.
Μέρα καινούργια.

Κι απλώνεσαι στα πανιά και χάνεσαι,
κι απλώνεσαι στα σεντόνια,
κι είναι καλοκαίρι
και φυσάει ένα αγέρι...

Στην αυτοκρατορία των στιγμών
μνήμης ή σύλληψης,
απαλά ή μεγάλες σε ένταση
σιωπηλές ανεμώνες,
σιωπηλά και τα κύματα
νησιά, λιμάνια, ταξίδια.
Και ο ήχος σου,
ανασαίνεις ξανά.

Η μία μετά την άλλη,
δυο, τρεις, πέντε, δέκα
κι άλλες τόσες στιγμές.
Οι μνήμες που έχουν λιώσει επάνω στα μάρμαρα,
Και λιώνουν και στο κορμί μου επάνω,

Τούτο το λουλούδι,
Τούτος ο βράχος.
Σήμερα,
το όμορφο δειλινό,
Ακούς;
Κύματα.

Κι αυτές οι στιγμές που γίνονται ζωή,
Ζωή σου,
Κι εκείνος ο άλλος κόσμος,
Κόσμος σου.

Και κάθε φωνή που σ’έχει τυλίξει,
και κάθε σκέψη,
και τυλιχτεί,
μετά αφήνεται,
κι αφήνεσαι κι εσύ.




15.06.010