Ανάστημα (Παραδοσιακό)

Τ΄αδέρφια μου τα σύννεφα
Μου στείλανε, καλέ μου
Μου στείλανε, καλέ μου, μήνυμα
Να’χω ψυχή μικρή, δοσμένη λίγο,

Τ’αδέρφια μου στον ουρανό,
Μηνύσαν και στη θάλασσα ,
Πως μίλησαν σε μένα,
Μάτια να μην κοιτώ, καλέ μου.

Γιατί ψυχή αν έχεις δώσει,
Ψυχή πίσω σου παίρνουν.
Να μην κοιτώ στα μάτια, καλέ μου.
Να μην κοιτώ.

Ξεσήκωσαν τη θάλασσα
Ξεσήκωσαν και τ’άστρα.
Ξεσήκωσαν τα γιασεμιά,
Ξεσήκωσαν τις πέτρες.

Τ΄αδέρφια μου τα σύννεφα
Μου στείλανε, καλέ μου
Μου στείλανε, καλέ μου, μήνυμα
Να μην πιστεύω λέξεις.

Γιατί οι λέξεις λέγονται,
Κι οι πέτρες εκυλούνε.
Κι οι πέτρες χτίζουν σπίτια, καλέ μου,
Κι οι λέξεις τα γκρεμίζουν.

Κι οι πέτρες τότ’εβρόντησαν,
Κείνα τα σπίτια τρίξαν.
Τα σύννεφα μου μήνυσαν
Λούλουδια πως μαραίνουν,

Μαράθηκαν τα γιασεμιά,
κι εγώ δεν είχα ψυχή άλλη να δώσω, καλέ μου.

Τ’αστέρια κει που άκουαν,
τις πέτρες και τις λέξεις,
εκλάψανε,
και βρέξανε τη θάλασσα,
βρέξαν και τα λουλούδια.



17.06.010