Οι στάλες είναι σαν το σώμα μου,
η γη μου
σαν μαντεμένια τα μαλλιά μου
τα μάτια μου κρυστάλλινα
ανθρώπινα από τα χέρια μου
η αγάπη
ο εραστής μου ξεχάστηκε,
- σεργιανίζει ανέμελα
και ήσυχα στον πόθο.
με πιάνουν τα γέλια,
ρέουν ποτάμια οι αχτίδες,
με θήλασαν μια νύχτα με φεγγάρι
έτσι έμαθα να ταξιδεύω στον ήλιο σου
έκτοτε.
η γη μου
σαν μαντεμένια τα μαλλιά μου
τα μάτια μου κρυστάλλινα
ανθρώπινα από τα χέρια μου
η αγάπη
ο εραστής μου ξεχάστηκε,
- σεργιανίζει ανέμελα
και ήσυχα στον πόθο.
με πιάνουν τα γέλια,
ρέουν ποτάμια οι αχτίδες,
με θήλασαν μια νύχτα με φεγγάρι
έτσι έμαθα να ταξιδεύω στον ήλιο σου
έκτοτε.
Σχόλια