Επιστροφή

Περιμένεις
Περιμένεις,
Τα σύννεφα γίνονται ατμός
Τα όνειρα κυνηγούν τα σύννεφα
Ζαλίζεσαι, θεριεύεσαι, θεριεύεις
Όλα καρφωμένα στα μάτια όλα στα δάκτυλα.
Στα σκοτάδια.
Εκεί που ακούς και δεν ήρθες ακόμη,

Κι ακόμη περνάν οι μέρες και χαράζονται τα κομμάτια
Σαν σ’ένα πάζλ να είσαι βαθιά ασκητής,
Μέχρι τις ώρες που κοιτάς κι ουρανό δε φοβάσαι.
αφού δεν αγάπησες ποτέ τόσο τα σύννεφα,
κι ούτε ονειρεύτηκες ποτέ σου θάλασσες – κι ούτε και τις πόθησες ποτέ
μήπως κι αγγίξουν τις πονεμένες μας καρδιές, πριν γίνουν σκληρές.

Περιμένεις,
Περιμένεις όσο μπορείς
κι όσο εννοείς οτι μπορείς,
κι αυτό είναι που θέλεις,
Εκεί ακούει κι έρχεται,
Εκεί γυρίζει πίσω.





Βρυξέλλες, 5.01.011