Οι ποιητές

Σε όσους δεν αντέχουν να δικαιώνουν τον έρωτα

Ξημερώνει. Με ένα ή δυο σπασμένα κομματάκια της νύχτας
βγαίνει πάλι καινούργια η μέρα.
Στριφογυρίζει στα σεντόνια και στα μαξιλάρια του ύπνου μου
και γαργαλάει με πάθος την καρδιά μου, τα μάτια μου.

Ανέβηκε τα σκαλοπάτια, χαιρέτησε τους γειτόνους κι έκατσε πλάι στη σκάλα
να μαδάει μια μαργαρίτα όλη νύχτα.

Κι όταν τελειώνει η μια, να βρίσκει κι άλλη και να την μαδάει κι αυτήν.
Στιγμές που σουλατσάρω, βρίσκω τα πέταλα, χωρίς να μπορώ
να καταλάβω τελικά,
μ’αγαπά, δεν μ’αγαπά.
Κι ούτε κι αυτή να ξέρει.

Κι έτσι να φεύγει πάλι, και πάλι να ‘ρχεται το βράδυ.

Μα όμως,
μετανιώνει,
και ξημερώματα έρχεται και κουλουριάζεται ξανά στο πλάι μου.

Κάποιος μου σφύριξε τελευταία, πως αυτό συμβαίνει κάθε νύχτα στη γειτονιά μας.
Πως στέλνει ο ήλιος μια κοπέλα λέει, χλωμή σαν το φεγγάρι,
και τρελαίνει όσους αθώους εραστές βρει στο πέρασμά της.
Τους βασανίζει,
κι έτσι κάθονται και γράφουν μοιρολόγια για την αιωνιότητα.

Κάθε βράδυ.

Και είναι ο πόνος που τους παρασέρνει στις λέξεις,
πίνουν για να ξεχάσουν.
Μεθυσμένους τους βρίσκει πάντα η αυγή.


28.10.2009