Αγαπημένη μου,
Τόσες νύχτες έχω περάσει πλάι σου και μέσα μου βρύχεται η βουή της ψυχής του κόσμου. Ήταν πάντα εκεί μα με φόβιζε χρόνια πολλά. Ενώθηκα μαζί σου κι ο φόβος μου έγινε ανάγκη ν’αδράξω το φως, αντίλαλος η ελπίδα. Χρόνια αδυνατούσα να βγω στο κήπο, ν’ανοίξω τα παράθυρα στη μέρα, να βγω στο φως.
Η γαλήνη με βρήκε μια νύχτα κι άλλες μέρες πολλές αργότερα, και μ’εβρισκε πάντα, ν’ανυψώνομαι σαν άνθρωπος αγνός, παρθένος. Κουρασμένος από την πάλη, ακούμπησα λιγάκι στον ώμο σου – ακούμπησες κι εσύ στο δικό μου. Λύγισες λίγο, λύγισα λίγο κι εγώ και βρεθήκαμε στη μέση της απόστασης που ενώνει και χωρίζει το άπειρο και το μηδέν, το τίποτε και το όλο. Γεννήθηκα ξανά κι ένα φτερό γαργάλησε ελαφριά τα ματόκλαδα και τ’αυτιά μου.
Απότομα σ’ακούμπησα – φοβήθηκα κι εγώ μα η ζέση της έκστασης και η αγνότητα των αισθήσεων, δομημένη πια, και ξεκάθαρη, τράβηξε από τα μέσα μου όλη την ανάγκη για ζωή που τρέχει στο αίμα όλων των ανθρώπων, των ταξιδευτών, των ξένων. Το ποτό που αναζητούν οι ανάλατες αναμνήσεις του κόσμου σε όλες τις εποχές, σε όλους τους τόπους.
Αισθήσεις μιας άλλης ζωής – της πραγματικής. Ελευθερία από δεσμά χρόνων ή αιώνων. Κι άνοιξαν οι ουρανοί μου. Ξεχύλησε στα ποτήρια το κρασί κι ουδεμία ανάγκη να σκεπάσω τη γύμνια μου. Ουδεμία λιγότερη συγκίνηση μπροστά στο θαύμα της αγάπης.
Πως λιγότερο να ενωθώ μαζί σου παρά όπως ο σπόρος που πέφτει στη γη για να δώσει καρπό. Πόσο πιο λίγο κοινωνός από το νέκταρ της ζωής που η αγάπη δίνει. Κι ανέλπιστα εραστής στο σώμα, στη ψυχή σου, στο κήπο σου να χάνομαι σε μυρωδιές ανθών που λίγοι άνθρωποι - οι τολμηροί- έχουν τυχήσει να ‘ναι.
Ακούραστα ώρες και ώρες να φιλώ τις νίκες και τις μάχες σου, να γλύφω τις πληγές σου, να προσκυνώ και να τιμώ τον πόθο της ζωής που συγκλονίζει όλη τη γη.
Αγαπημένη μου, λιγότερο από το κομμάτι της ψυχής σου δεν μπορώ να είμαι. Λιγότερο από ολόκληρη ελπίδα που ενώνεται στον άνεμο, στα κύματα, στο πέταγμα των γλάρων δεν μου είναι δυνατό ν’ανασαίνω.
Το φως στα μάτια μου είναι η ροή του ποταμού,
τα λόγια τούτα είναι καλλιγραφίες αγγέλων
– κι εγώ γίνομαι άγγελος στην ένωσή σου.
17.10.2007 Brussels
Τόσες νύχτες έχω περάσει πλάι σου και μέσα μου βρύχεται η βουή της ψυχής του κόσμου. Ήταν πάντα εκεί μα με φόβιζε χρόνια πολλά. Ενώθηκα μαζί σου κι ο φόβος μου έγινε ανάγκη ν’αδράξω το φως, αντίλαλος η ελπίδα. Χρόνια αδυνατούσα να βγω στο κήπο, ν’ανοίξω τα παράθυρα στη μέρα, να βγω στο φως.
Η γαλήνη με βρήκε μια νύχτα κι άλλες μέρες πολλές αργότερα, και μ’εβρισκε πάντα, ν’ανυψώνομαι σαν άνθρωπος αγνός, παρθένος. Κουρασμένος από την πάλη, ακούμπησα λιγάκι στον ώμο σου – ακούμπησες κι εσύ στο δικό μου. Λύγισες λίγο, λύγισα λίγο κι εγώ και βρεθήκαμε στη μέση της απόστασης που ενώνει και χωρίζει το άπειρο και το μηδέν, το τίποτε και το όλο. Γεννήθηκα ξανά κι ένα φτερό γαργάλησε ελαφριά τα ματόκλαδα και τ’αυτιά μου.
Απότομα σ’ακούμπησα – φοβήθηκα κι εγώ μα η ζέση της έκστασης και η αγνότητα των αισθήσεων, δομημένη πια, και ξεκάθαρη, τράβηξε από τα μέσα μου όλη την ανάγκη για ζωή που τρέχει στο αίμα όλων των ανθρώπων, των ταξιδευτών, των ξένων. Το ποτό που αναζητούν οι ανάλατες αναμνήσεις του κόσμου σε όλες τις εποχές, σε όλους τους τόπους.
Αισθήσεις μιας άλλης ζωής – της πραγματικής. Ελευθερία από δεσμά χρόνων ή αιώνων. Κι άνοιξαν οι ουρανοί μου. Ξεχύλησε στα ποτήρια το κρασί κι ουδεμία ανάγκη να σκεπάσω τη γύμνια μου. Ουδεμία λιγότερη συγκίνηση μπροστά στο θαύμα της αγάπης.
Πως λιγότερο να ενωθώ μαζί σου παρά όπως ο σπόρος που πέφτει στη γη για να δώσει καρπό. Πόσο πιο λίγο κοινωνός από το νέκταρ της ζωής που η αγάπη δίνει. Κι ανέλπιστα εραστής στο σώμα, στη ψυχή σου, στο κήπο σου να χάνομαι σε μυρωδιές ανθών που λίγοι άνθρωποι - οι τολμηροί- έχουν τυχήσει να ‘ναι.
Ακούραστα ώρες και ώρες να φιλώ τις νίκες και τις μάχες σου, να γλύφω τις πληγές σου, να προσκυνώ και να τιμώ τον πόθο της ζωής που συγκλονίζει όλη τη γη.
Αγαπημένη μου, λιγότερο από το κομμάτι της ψυχής σου δεν μπορώ να είμαι. Λιγότερο από ολόκληρη ελπίδα που ενώνεται στον άνεμο, στα κύματα, στο πέταγμα των γλάρων δεν μου είναι δυνατό ν’ανασαίνω.
Το φως στα μάτια μου είναι η ροή του ποταμού,
τα λόγια τούτα είναι καλλιγραφίες αγγέλων
– κι εγώ γίνομαι άγγελος στην ένωσή σου.
17.10.2007 Brussels
Σχόλια