Ένα δειλινό στη θάλασσα

Κάθισα και σκέφτηκα,
χαϊδεύοντας την άμμο στη θάλασσα
κάνοντας κύκλους, ημίκυκλους και πάλι ξανά

Με λέξεις γρήγορες – που ούτε καν τις θυμάμαι
αν με ρωτούσες,
δες θα ‘ξερα να σου πω

Καμιά φορά,
είναι μια απαράμιλλη οικειότητα.

Μου τα σφυρίζεις αυθόρμητα
εκείνα τα λόγια
που άηχα ξέφυγαν
από τα χείλη μου
κι εσύ άκουσες.

Κι εγώ σε ακούω

Τα βήματά σου
Τους φόβους σου
Τις απορίες σου

Αφού μου μιλάς.

Η μάλλον,
αφού κατάλαβες ότι σ’ακούω
και δεν σωπαίνεις.

Κι εγώ να ξαναρχίζω να σχηματίζω κύκλους στην άμμο της θάλασσας.
Και να αφήνομαι σ’αυτήν και στα μάτια σου.
Μερικές αμήχανες καθαρές λέξεις να ψελλίζουν για την αύρα της θάλασσας
τα δάκρυά της,
έτσι ν’ακούω να σου λέω τα μυστικά του κόσμου,
κι από μένα αφανέρωτα.




12.01.010