Η Συμφωνία

Το σφύριγμα μιας πέτρας σε έναν μεγάλο διάδρομο
Σαν να πετούσες την πέτρα στη θάλασσα
Και κάνει γκέλες.

Υγρό νερό κι αλάτι.

Αυτό το σφύριγμα μ’έκανε και γύρισα
είδα τα μάτια σου,
άκουσα τα δευτερόλεπτα της σιωπής σου.
Τις σκέψεις που γίνανε λέξεις γιατί είχες ακούσει τη φωνή μου.
Τι λέξεις μετά που ακολούθησαν γιατί είχες ακούσει τη φωνή σου.

Μετά ακόμη κι άλλες λέξεις.
Λέξεις που έγιναν χάδια.
Χάδια που έγιναν φιλιά.
Φιλιά κι έγινε έρωτας

Στο αμυδρό φως ενός ήλιου μεσημεριάτικου
μέσα σ’ένα πηγάδι.

Μια αγάπη απλή,
γεμάτη μπάλσαμο.

Ήχοι βαθιάς ανάσας που αναδύονται από τον λαιμό
Ήχοι.

Χέρια κεριά
στις ώρες τις νυχτερινές.

Μετά ακόμη κι άλλες λέξεις.
Οι λέξεις να στροβιλίζουν στο πάτωμα
Σαν ένα κέρμα που έχεις ρίξει και περιμένεις να δεις
κορόνα ή γράμματα.

Δεν έχει σημασία.


Ψάχνεις κι άλλους ήχους,
όσους είχα, σου τους έδωσα,
όσες έχω σκέψεις
σου δίνω.

Τριφωνίες του πνεύματος, του σώματος, των αισθήσεων.






27.01.010