Κάθε μέρα που πεθαίνουμε και γεννιόμαστε πάλι.
στα σχοινιά μας επάνω
αγκαλιασμένοι οι κόμποι αντέχουν.
Στα σπλάχνα μου
ο πυρετός δε λέει να σταματήσει.
- να ξυπνούσαμε λέει και να ‘ταν άνοιξη -
Ελευθερώθηκα.
Φοβήθηκα το θάνατο
- θα’ρθει,
δεν θα’ρθει; -
Στο μεταξύ
μπορώ και πλέκω στεφάνια διάφανα σε κήπους,
στοιβάζω τα δακρυά μου στο σώμα σου
να σε ποτίζω παρθενογέννητη κάθε ξημέρωμα.
30.01.010
στα σχοινιά μας επάνω
αγκαλιασμένοι οι κόμποι αντέχουν.
Στα σπλάχνα μου
ο πυρετός δε λέει να σταματήσει.
- να ξυπνούσαμε λέει και να ‘ταν άνοιξη -
Ελευθερώθηκα.
Φοβήθηκα το θάνατο
- θα’ρθει,
δεν θα’ρθει; -
Στο μεταξύ
μπορώ και πλέκω στεφάνια διάφανα σε κήπους,
στοιβάζω τα δακρυά μου στο σώμα σου
να σε ποτίζω παρθενογέννητη κάθε ξημέρωμα.
30.01.010
Σχόλια