Κι εγώ πως να σιωπήσω για τον κόσμο σου,
Γλυκός, φορές θλιμμένος, σιωπηλός.
Από μια θλίψη που έπεσε από τ’άστρα,
Πόσο μπορεί κανείς να νιώσει τ’άστρα όταν σβήνουν,
Εκεί σε αγαπάω πιο πολύ. Κι ας πέφτουν μεσ’τη θάλασσα
και σβήνουν, ή σαν αφήνουν τα κλαδιά ενός δέντρου και σιγίζουν αμίλητα,
αστέρια.
φφφφ...ένας μικρός αέρας, στάλες βροχής κι η σιωπή ένα όνειρο.
Αχ, σεπτέμβρη πάρε με, πάρε με και γλυκοχάϊδεψέ με,
Πόσο στεγνά γίνονται τα χέρια σου και τα δάκρυα μου τούτη την εποχή,
Αν τ’άγγιζες θα σε βασάνιζαν. Και διόλου μην τα κοιτάς. Ανέπαφα και τα δυο.
Απ’ τον γαλάζιο ουρανό και μέχρι τη γη, και ως το χώμα,
έχω χαράξει μια μεγάλη, λεπτή, φωτεινή, διάφανη διαδρομή.
Κι είναι αυτός, ο μόνος τρόπος που νοώ για να μιλήσω για τον κόσμο σου.
Επέρασεν η ώρα γλυκέ μου, εσβήσανε τ’αστέρια, κάνει κρύο. Πάμε μέσα.
6.09.010
Γλυκός, φορές θλιμμένος, σιωπηλός.
Από μια θλίψη που έπεσε από τ’άστρα,
Πόσο μπορεί κανείς να νιώσει τ’άστρα όταν σβήνουν,
Εκεί σε αγαπάω πιο πολύ. Κι ας πέφτουν μεσ’τη θάλασσα
και σβήνουν, ή σαν αφήνουν τα κλαδιά ενός δέντρου και σιγίζουν αμίλητα,
αστέρια.
φφφφ...ένας μικρός αέρας, στάλες βροχής κι η σιωπή ένα όνειρο.
Αχ, σεπτέμβρη πάρε με, πάρε με και γλυκοχάϊδεψέ με,
Πόσο στεγνά γίνονται τα χέρια σου και τα δάκρυα μου τούτη την εποχή,
Αν τ’άγγιζες θα σε βασάνιζαν. Και διόλου μην τα κοιτάς. Ανέπαφα και τα δυο.
Απ’ τον γαλάζιο ουρανό και μέχρι τη γη, και ως το χώμα,
έχω χαράξει μια μεγάλη, λεπτή, φωτεινή, διάφανη διαδρομή.
Κι είναι αυτός, ο μόνος τρόπος που νοώ για να μιλήσω για τον κόσμο σου.
Επέρασεν η ώρα γλυκέ μου, εσβήσανε τ’αστέρια, κάνει κρύο. Πάμε μέσα.
6.09.010
Σχόλια
μέσα στου φθινοπώρου τη ζωή...
Καλό μεσημέρι!