Ποια ήταν η μέρα άνθρωπε που κάθισες, να δεις,
Και να σκεφτείς,
Πως να'ναι η τελευταία σου η ώρα,
-Ή όταν θα’ρθει
Θυμάσαι που ‘παιζες παιδί στα δέντρα χάμου
και γελούσες.
Καμία σκέψη για το θάνατο.
-Πολύ μακριά ο θάνατος.
Ποια μέρα κάθισες και κοίταξες τριγύρω τι σε σώνει,
Και πόσο από το χώμα αυτό λίγο είσαι μακριά
-Σε προστατεύει η απόσταση,
Πόσο λίγο μακριά είναι το χώμα αυτό από σένα,
ελάχιστα,
Που πέρασες, και μπήκες κι ήταν πρωί
μετά που μίσεψες και πήγες.
Πως με κοιτάς περήφανα έτσι και με χαιρετάς,
Στο φέρετρο εγώ, η εσύ
- Ποιος ξέρει
Πρώτος ποιος θα ξαπλώσει.
Και ποιος στον άλλο δάκρυα στην πέτρα θα στεγνώσει.
Κι εκείνες τις μέρες που ζήλεψα, τη φύση να ρουφήξω,
αγάπη, και το σώμα,
επάνω στο χώμα να σου κάνω έρωτα θέλησα.
'Αλλο απ'αυτό δεν ξέρω να κάνω.
26.09.010
Και να σκεφτείς,
Πως να'ναι η τελευταία σου η ώρα,
-Ή όταν θα’ρθει
Θυμάσαι που ‘παιζες παιδί στα δέντρα χάμου
και γελούσες.
Καμία σκέψη για το θάνατο.
-Πολύ μακριά ο θάνατος.
Ποια μέρα κάθισες και κοίταξες τριγύρω τι σε σώνει,
Και πόσο από το χώμα αυτό λίγο είσαι μακριά
-Σε προστατεύει η απόσταση,
Πόσο λίγο μακριά είναι το χώμα αυτό από σένα,
ελάχιστα,
Που πέρασες, και μπήκες κι ήταν πρωί
μετά που μίσεψες και πήγες.
Πως με κοιτάς περήφανα έτσι και με χαιρετάς,
Στο φέρετρο εγώ, η εσύ
- Ποιος ξέρει
Πρώτος ποιος θα ξαπλώσει.
Και ποιος στον άλλο δάκρυα στην πέτρα θα στεγνώσει.
Κι εκείνες τις μέρες που ζήλεψα, τη φύση να ρουφήξω,
αγάπη, και το σώμα,
επάνω στο χώμα να σου κάνω έρωτα θέλησα.
'Αλλο απ'αυτό δεν ξέρω να κάνω.
26.09.010
Σχόλια