‘Εναν τόσο όμορφο τόπο.
Πώς κλείσαμε την καρδιά μας, μάτια μου,
και δεν τον εκοιτάξαμε.
Πρόσφορα τα πέλαγα,
μα τα λεηλατούμε.
Μέρες και νύχτες, εποχές,
και το φεγγάρι που ξεχάσαμε να δούμε,
'Ονειρα βαφτίσαμε τα φτερωτά σημεία,
πουλιά και σπαρταράνε.
Χύνεται η αγάπη μου πικρέ μου,
κι ακούμπησα, για δες, στα κυπαρίσσια τα ψηλά
να ξαποστάσω.
Όλες οι θύμησες, μου σφυρίζουν με τα φύλλα,
και μου μιλούν, και αντηχούν.
Λίγο πιο πριν,
λίγο μετά.
Εναν τόσο όμορφο τόπο
Πώς βασανίζουμε.
Και πώς κρατάμε, καρδούλα μου,
Τα μάτια μας κλειστά.
Αθήνα, 24.09.010
Πώς κλείσαμε την καρδιά μας, μάτια μου,
και δεν τον εκοιτάξαμε.
Πρόσφορα τα πέλαγα,
μα τα λεηλατούμε.
Μέρες και νύχτες, εποχές,
και το φεγγάρι που ξεχάσαμε να δούμε,
'Ονειρα βαφτίσαμε τα φτερωτά σημεία,
πουλιά και σπαρταράνε.
Χύνεται η αγάπη μου πικρέ μου,
κι ακούμπησα, για δες, στα κυπαρίσσια τα ψηλά
να ξαποστάσω.
Όλες οι θύμησες, μου σφυρίζουν με τα φύλλα,
και μου μιλούν, και αντηχούν.
Λίγο πιο πριν,
λίγο μετά.
Εναν τόσο όμορφο τόπο
Πώς βασανίζουμε.
Και πώς κρατάμε, καρδούλα μου,
Τα μάτια μας κλειστά.
Αθήνα, 24.09.010
Σχόλια