Δεν έφταιγαν ποτέ που ήτανε πουλιά τα μάτια σου,
- στο’χω πει;,
ξεμαλλιασμένες οι αισθήσεις σου,
ή σκληρά πετρωμένα τα χαμόγελα σου.
«Δεν έχω κάτι πιο πολύτιμο από το σώμα μου»,
- πληγές γεμάτο,
είπες μετά,
και να,
μπροστά σου αφήνομαι.
Χωρίς ντροπή.
Τα χέρια που’ναι σαν φτερά θυμούνται πως πετούν
από τα κρίνα μάτια σου,
κι αυτά γελούν ολόκληρα δυο φωτιές που καίουν,
ή σαν μια φλόγα
που είχε μόλις πάρει πάλι φωτιά.
- Αέρας εγώ και να πυρώνει
Η άνοιξη, το καλοκαίρι,..... οι εποχές,
τα χρώματα.
Οι καθαροί ήχοι του μετάλλου
όταν προσκρούει επάνω μας η ζωή,
και αναδύουνε κύματα και μουσική.
Κι όποιος ακούει τα κύματα,
είναι που δέθηκε στη θάλασσα μ’ένα μακρύ σχοινί.
Και τραγουδάει.Απλά, το τραγούδι της ζωής.
2.09.010
- στο’χω πει;,
ξεμαλλιασμένες οι αισθήσεις σου,
ή σκληρά πετρωμένα τα χαμόγελα σου.
«Δεν έχω κάτι πιο πολύτιμο από το σώμα μου»,
- πληγές γεμάτο,
είπες μετά,
και να,
μπροστά σου αφήνομαι.
Χωρίς ντροπή.
Τα χέρια που’ναι σαν φτερά θυμούνται πως πετούν
από τα κρίνα μάτια σου,
κι αυτά γελούν ολόκληρα δυο φωτιές που καίουν,
ή σαν μια φλόγα
που είχε μόλις πάρει πάλι φωτιά.
- Αέρας εγώ και να πυρώνει
Η άνοιξη, το καλοκαίρι,..... οι εποχές,
τα χρώματα.
Οι καθαροί ήχοι του μετάλλου
όταν προσκρούει επάνω μας η ζωή,
και αναδύουνε κύματα και μουσική.
Κι όποιος ακούει τα κύματα,
είναι που δέθηκε στη θάλασσα μ’ένα μακρύ σχοινί.
Και τραγουδάει.Απλά, το τραγούδι της ζωής.
2.09.010
Σχόλια